0006601

*0*

42

-7-,,Z opacznego szczęścia swego, nie ma się żaden

[trwożyć.

Ale aby uszedł złego, trzeba prace przyłożyć.

Nie frasuj się nikt zbytnie, choć co na cię padnie, Wiedząc, że Bóg jest, co cię dźwignąć może snadnie. Jeśli kto w szczęściu niepomyślnym żywię,

Nie tęsknij sobie, ale trwaj cierpliwie;

Cierpliwość bowiem, acz gorzko kłopoce,

Lecz słodkie z siebie wydawa owoce.”

Prędko potem z drugiem towarzystwem droga nam przypadła do Mechy, którą odprawiwszy, zwracałem się nazad. Aż-ci on mój przyjaciel, na drugi nocleg zabieżał mi drogę. Obaczywszy go w inszej postaci i barzo nędzno, rzekłem:

— ,,Cóż to jest? i jakoż ci się powodzi?” Odpowiedział:

—„Właśnie tak, jakoś ty powiedał. Kilka ich z zazdrości potwarz zdradziecką na mię włożywszy, za pewne udali i twierdzili. Cesarz też (którego wielmożność niech się mnoży) sprawy mi o sobie dać nie dopuścił. Moje też stare towarzystwo i oni moi przyjaciele, co się ich wiele mi z przyjaźnią ożywało, prawdy powiedzieć, zamilczawszy starego towarzystwa, uczynności i biesiad, zahaczyli.

„Wszyscy ludzie, gdy przy kim bogactwa poczują, Tego (ręce swe kładąc na piersi) szanują;

Ale gdy przy nim szczęście insze się ozowie,

Nie ręce, ale nogi kładą mu na głowie.

Kto szczęście, ten i miłość ma między wszytkimi,

I obcy się blizkimi liczą mu krewnymi;

--------——---