97507

izby mogły w tajnym głosowaniu większością 2/3 głosów wyrazić wotum nieufności ministrowi, wtedy zobowiązywało to króla do odwołania takiego ministra. Senat natomiast miał jedynie prawo weta zawieszającego. Mógł on bowiem albo zatwierdzić uchwałę izby poselskiej, albo zawiesić ją do następnego sejmu. Uchwalona po raz drugi wchodziła w życie już bez zgody senatu.

O wielu sprawach decydowały połączone izby parlamentu wspólną większością głosów. Inicjatywa ustawodawcza należała do króla wraz ze Strażą Praw i do izby poselskiej. W nagłych wypadkach marszałek izby poselskiej mógł zwołać sejm bez zgody króla. Konstytucja 3 Maja uznała prawo o sejmikach za integralną część ustawy zasadniczej. Instrukcje sejmowe pozostały, ale miały one odgrywać jedynie rolę nie obowiązujących posła dezyderatów wyborców.

b) drezdeńska (Księstwa Warszawskiego) została nadana 22 lipca 1807 roku (Napoleon napisał ją w Dreźnie). Przewidywała ona, że Księstwo zostanie połączone unią personalną z Królestwem Saksonii (dziedzicznym księciem Księstwa został władca Saksonii Fryderyk August). W jego ręku skupiała się inicjatywa ustawodawcza i pełnia władzy wykonawczej. Był dwuizbowy sejm (senat, izba poselska), który miał też władzę ustawodawczą. Szlachta miała wyłączne prawo do miejsc w senacie (zasiadali w niej biskupi, wojewodowie i kasztelanowie, po 6 z każdej grupy, a od 1809 roku po powiększeniu terytorium Księstwa o ziemie trzeciego zaboru austriackiego z Krakowem, po 10 z każdej grupy) i 60 mandatów w izbie poselskiej (na 100). Większość kompetencji w zakresie władzy wykonawczej monarcha przekazał Radzie Państwa oraz Radzie Ministrów i ministrom. Zamiast kolegialności urzędów wprowadzono zasadę kierownictwa jednoosobowego (na wzór Francji). Ustrój Księstwa zbliżył się do monarchii absolutnej oświeconej.