97588

krajowym brutto (PKB) państw członkowskich. W roku 1970 zdecydowano stopniowo zastąpić owe składki przez tzw. „własne źródła” Wspólnoty. Zawierają one dochody, które chociaż zbierane są przeważnie w państwach członkowskich, należą prawnie do Wspólnoty. Obecnie składają się one z czterech oddzielnych elementów:

1)    Opłaty celne, podatki nakładane na produkty importowane spoza Wspólnoty.

2)    Podatki nałożone na towary rolne, którymi objęty jest import różnych produktów żywnościowych, mających wpływ na wzrost cen we Wspólnocie, oraz podatki nałożone na produkty, które cechuje nadmierna podaż.

3)    Część podatku VAT. Do tej pory ten element miał największe znaczenie. Początkowo udział podatku VAT wynosił maksymalnie 1 proc. ostatecznej ceny sprzedaży wspólnej bazy towarów i usług (konieczne stało się zróżnicowanie zarówno stawek, jak i zasięgu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich). Górna granica stawki została podniesiona do 1,4 proc. w 1986r., ale była stopniowo obniżona od 1,4 proc. do 1,0 proc. między rokiem 1995 a 1999.

4)    Składki państw członkowskich. Opierają się one na udziale państwa członkowskiego w całkowitym produkcie narodowym brutto (PNB). Wielkość składki jest ograniczana do wysokości, która pozwoliłaby na osiągnięcie całkowitego dochodu Wspólnoty Europejskiej na maksymalnym poziomie 1,2 proc. produktu narodowego brutto (PNB) Wspólnot Europejskich w 1993 roku i 1994, stopniowo rosnąc do maksymalnego poziomu 1,27 proc. w roku 1999.

W odróżnieniu od dwóch pierwszych źródeł wpływy z trzeciego źródła wprowadzane były z pewnym opóźnieniem, spowodowanym koniecznością harmonizacji podstawy opodatkowania we wszystkich