97732

podejmowania przez organy regionów własnej działalności ustawodawczej, w granicach ustalonych przez konstytucję. Jest to jednak specyficzny rodzaj państwa unitarnego a nie federalnego. Regiony nie posiadają własnych konstytucji, a tylko statuty. Nie posiadają własnego obywatelstwa, ani sądownictwa.

3.    System partyjny.

We Włoszech funkcjonuje system wielopartyjny. Funkcjonuje tu kilka partii wyraźnie dominujących nad innymi, głównie opozycyjne do faszyzmu:    Chrześcijańsko-Demokratyczna, Komunistyczna,

Socjalistyczna. Konstytucja instytucjonalizuje    partie polityczna,

określając ich funkcje jako „wpływanie demokratycznymi metodami na kształtowanie się polityki narodowej”. Aż do początku lat 90 te partie dyktowały to w życiu politycznym Włoch. Na początku lat 90 w wyniku wielkich afer korupcyjnych i akcji :czyste ręce” scena polityczna uległa całkowitemu przemodelowaniu. Do głosu doszło wiele nowych partii, w tym również neofaszystowskich. Powstały pomysły utworzenia państwa federalnego, (Liga Pn.) czy nawet secesji bogatej północy od biednego południa. W 1993 powstała partia Forzza Italia magnata mediów Sylvio Berlusconiego. Lecz w dalszym ciągu scena polityczna składa się z wielu partii. W1994 w parlamencie znalazło się ich 15.

4.    Parlament.

Włoski parlament jest dwuizbowy. Składa się z Izby Deputowanych (630), oraz Senatu (315). Obie izby są przedstawicielstwami politycznymi całości suwerennego ludu. Senat nie jest więc izbą przedstawicielstwa terenowego. Parlamentarzysta dysponuje mandatem wolnym. Izby są