98891

a)    TWE stanowi, że rozporządzenie jest bezpośrednio stosowane na płaszczyźnie horyzontalnej i wertykalnej, milczy jednak na temat bezpośredniego stosowania innych aktów (dyrektyw, decyzji). Dopiero spory na tym tle doprowadziły do wyjaśnień ze strony TS.

b)    Decyzje wydane przez instytucję wspólnotową - jeżeli dana osoba jest jej adresatem to określa ona jej uprawnienia bądź obowiązki. Adresat może się na nie powołać, wywiera więc skutek bezpośredni. W przypadku, gdy ma innego adresata, np. państwo członkowskie (spr. Franz-Grad 9/70) i nakłada na nie obowiązki, a ono ich nie realizuje, to skuteczność PW byłaby osłabiona, gdyby podmiot prywatny nie mógł się na tę decyzję bezpośrednio powołać.

c)    Dyrektywa zakłada, że to państwo członkowskie transponuje ją do PK, jeżeli będzie na terminowa i prawidłowa jednostka może powołać się bezpośrednio na PK, bezpośredniość dyrektywy nie ma wtedy znaczenia. Jeżeli nie zostanie wprowadzona do PK bądź zostanie wprowadzona wadliwie (spr. Francovich C-9/90) - jednostka może się powołać na nią bezpośrednio, o ile spełnione są 3 przesłanki ogólne i rodzi określone prawa dla jednostki. Dyrektywa może wywołać skutek bezpośredni tylko wtedy, gdy upłynął termin jej transpozycji do PK, a ona nie została transponowana, bądź w wypadku wadliwej/niepełnej transpozycji. Skutek bezpośredni dotyczy tylko praw a nie obowiązków (państwo nie może wymagać czegoś, czego nie wprowadziło do porządku krajowego). W płaszczyźnie horyzontalnej co do zasady TS stwierdził, że niemożliwe jest powołanie się na dyrektywę (nie licząc pewnych wyjątków). Łagodzi tę zasadę przyjęcie przez TS szerokiego rozumienia państwa (np. szpital państwowy, przedsiębiorstwa państwowe, organy podatkowe i imigracyjne). Ma to łagodzić pośredni skutek dyrektyw - oznacza, że sądy krajowe tak dalece jak to tylko jest możliwe interpretując PK powinny stosować tzw. „wykładnię zgodną" -interpretację jak najbliższą założeniom dyrektywy.

d)    Umowy międzynarodowe zawierane przez wspólnoty bądź o charakterze mieszanym, mogą być źródłem praw dla jednostek (wywoływać skutek bezpośredni), przy czym muszą być spełnione 3 ogólne wyżej wymienione warunki.

W 2F i 3F relacja między PW a PK nie opiera się na zasadzie pierwszeństwa, również nie wywiera skutku bezpośredniego. Obowiązuje jednak państwa członkowskie zasada lojalności (dostosowywania się w działaniach do prawa 2F i 3F). TS formalnie nie proklamował zasady prymatu, obowiązuje wykładnia zgodności i obowiązek dostosowania PK do środków 2F i 3F.