99648

CECHY PRZYMIOTNE PAŃSTWA

Suwerenność

Jest to niezależność Klad/y państwowej od wszelkiej władzy w stosunkach z innymi państwami i organizacjami międzynarodowymi oraz od wszelkiej władzy wewnątrz państwa. (F.Ryszka)

Władza suwerenna obejmuje wszystkich obywateli i ma zdolność regulowania wszelkich spraw. Suwerenność jest wyłącznie atrybutem państwa. Głównym przejawem suwerenności jest wyłączność prawodawcza, czyli tylko do władzy państwowej należy możliwość stanowienia i znoszenia prawa.

Suwerenność zewnętrzna oznacza niezależność od innych państw i organizacji międzynarodowych. Podmiotowość prawna jest zagwarantowana i tylko odpowiednie organy państwowe mogą uczestniczyć w imieniu państwa w polityce międzynarodowej.

Współcześnie państwa dobrowolnie zrzekają się pełnej suwerenności na rzecz różnego rodzaju organizacji międzynarodowych. Jedną z nich jest Unia Europejska, która powstała w celu zapewnienia większego bezpieczeństwa i lepszej współpracy między państwami Europy. Ta współzależność jest istotnym elementem polityki zagranicznej państwa i zmusza rządzących do modyfikacji swojego spojrzenia na własną rolę w istnieniu ładu międzynarodowego. W dobie tworzenia licznych organizacji międzynarodowych istotną kwestią staje się obrona tożsamości narodowej i taka polityka, która nie doprowadzi do utraty suwerenności.

W stosunkach wewnętrznych suwerenność oznacza zwierzchnictwo władzy państwowej nad wszelkimi innymi ośrodkami władzy społecznej. Jedynie akty organów państwowych nakładają na obywateli obowiązki egzekwowane przy pomocy przymusu.

Przymus

Jest to wymuszanie posłuchu jednostek ludzkich i grup społecznych wobec zachować władzy publicznej. W ustroju rodowym ludzie przejawiali posłuszeństwo wobec przełożonych na zasadzie szacunku i tradycji. Obecnie, gdy kontakt z jednostkami sprawującymi władzę nie jest tak bezpośredni, państwo musi być wyposażone w możliwość egzekwowania swoich postanowień. Przymus jest obecny w każdym państwie, ale jest on stosowany w różnym stopniu. Czasem wystarczająca jest tylko groźba jego użycia.

W celu zapewnienia skuteczności funkcjonowania władzy niezbędne jest natychmiastowe i bezapelacyjne stosowanie przymusu (w granicach istniejącego prawa i po udowodnieniu, że karany faktycznie zawinił), gdyż pozwoli to wykluczyć wątpliwości u potencjalnych przestępców i wpoić przekonanie o nieuchronności kaiy.