99939

gumy po górotworze. Jest to układ podatny umożliwiający chwilowy poślizg głowicy w otworze wiertniczym na skutek przeciążenia bez utraty nośności nominalnej (rys. 5.27) Końcówki kotwi punktowych wystające poza otwory są nagwintowane i wyposażone w nakrętki, którymi dokręca się podkładki do górotworu, zapewniając jego sprężenie lub podwieszenie do głębiej zalegającego, bardziej ustabilizowanego masywu. Dokręcanie nakrętek przy zwiększonym momencie obrotowym powoduje ich naciąg wstępny sygnalizujący niezbędną nośność roboczą. Osadzeme kotwi w górotworze znajdującym się w pierwotnym stanie naprężenia ograniczy proces jego odprężenia, zachowując swoisty stan wstępnego sprężenia układu obudowa-górotwór. Naciąg kotwi będzie wywołany górotworem dążącym do odprężenia. Zatrzymany kotwiami proces odprężenia przyczyni się do zachowania właściwości nośnych naturalnego masywu skalnego. Masyw stanie się elementem konstrukcji podziemnej.

Zasadniczą wadą obudowy kotwiowej, z użyciem kotwi osadzanych punktowo, jest zbyt duża podatność pręta stalowego na korozję w agresywnym środowisku podziemnym, a przez to nie wystarczająca trwałość obudowy kotwiowej jako obudowy stałej. W celu zwiększenia żywotności kotwi są one powlekane powłokami antykorozyjnymi, ale są to zabiegi bardzo kosztowne i nie zawsze skuteczne, ponieważ powłoka ulega często uszkodzeniu w czasie transportu lub montażu kotwi. Za bardziej skuteczne można uznać zabezpieczenie polegające na ograniczeniu cyrkulacji w^fody i powietrza w otworach wiertniczych. W tym celu należy wykonać dodatkowa podkładki z asfaltu, lepiku bądź mas plastycznych i umieścić je pod podkładkami stalowymi, które po dokręceniu kotwi wiloczą dodatkowe uszczelki plastyczne do otworów wiertniczych i szczelin góro tworu w ich otoczeniu, odcinając swobodny przepływ wody lub powietrza. Zarówno woda jak i powietrze uwięzione wokół kotwi szybko ulegną neutralizacji i staną się obojętne w sensie zagrożenia korozyjnego (rys. 5.28).