1352738272

czegoś na nowo; znów, ponownie, powtórnie'. Natomiast składnik putacja nie posiada żadnego sensu. Komiczny efekt takich gier polega na oczywistości faktu, że składniki zostały wyrwane z pewnego związku, w którym jedynie mają sens. Ogórek najpierw udaje, że wyraz putacja istnieje, wreszcie ujawnia, że nie wiadomo, co to jest putacja.

Słowami Danuty Buttler¹³⁰ można powiedzieć, że „działanie komiczne tego rodzaju gier polega na chwilowym wprowadzeniu w błąd ich odbiorców pozorami samodzielności i pełnowartościowości znaczeniowej sztucznie wyodrębnionego członu wyrazu i na momentalnym zdemaskowaniu tej

mistyfikacji

Przyj rżymy się trochę innemu przykładowi gry opartej na słowotwórczej dekompozycji:

r ^M

Wyborca - osoba, która nie ma wyboru.

Dekompozycja wyborca - wybór tutaj przeprowadzona zgadza się z morfologicznymi granicami wyrazów. Śmieszność, która tutaj zachodzi, nie polega wyłącznie na dekompozycji słowotwórczej, ale ujawnia się dopiero w konktekście całego zdania. Określenie, które udaje defmować słowo wyborca jest zupełnie przeciwstawne temu, co wyborca w rzeczywistości oznacza: 'osoba uprawniona do udziału w głosowaniu mającym rozstrzygnąć o wybraniu kogoś, biorąca czynny udział w wyborach'.

Nonsensowne są szczególnie gry słowotwórcze, które Danuta Buttler¹³¹ zalicza do komicznych przewartościowań - dokładnie do tzw. pozornych etymologii. Te gry „kojarzą słowa fikcyjną wiedzą etymologiczną na podstawie zbieżności czysto dźwiękowych. Zgodnie z Buttler można te gry nazwać gry „z maską^u, zamaskowanego nonsensu“ lub „pozornego sensu", ponieważ „bliskość dźwiękowa dwu wyrazów maskuje absurdalny charakter owych pseudoetymologii". Jak twierdzi Buttler, źródłem efektu komicznego nie jest realna treść, ale sugerowanie więzi etymologicznej wyrazów, których w istocie nie łączy żaden związek?¹.

Przykłady tego typu w felietonach Ogórka są nagromadzone w felietonie Mister O Goreck kompletuje listę.

130 Buttler D.: Polski dowcip językowy. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, str. 129.

131 Buttler D. : Polski dowcip językowy. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, str. 213.

63