WA308Y0 II10105 POCZATKI SZTUKI183 I djvu

179

pusta. Kierownik daje znów sygnał, tancerze ukazują się na nowo. Tym razem ustawiają się w linję wężowatą; zresztą druga część przedstawienia podobna jest zupełnie do pierwszej. Kobiety dalej bębnią i śpiewają, to głośno, jak gdyby chciały rozedrzeć swe gardła, to znowu tak cicho, że trudno szeptu ich dosłyszeć. Zakończenie również odpowiada zakończeniu pierwszej części. W ten sam sposób odbywa się akt trzeci, czwarty i piąty. Ale oto nagle tancerze ustawiają się w cztery szeregi. Pierwszy szereg odskakuje na bok, tylne napierają i w ten sposób poruszają się wszyscy naprzód ku kobietom. Cała gromada przybiera wygląd splątanego kłębu ciał i członków; widza ogarnia obawa, że tancerze porozbijają sobie głowy dzikiemi ruchami kijów. Tymczasem w rzeczywistości panuje i obecnie taki sam wzorowy porządek, jak poprzednio, — każdy ruch jest obliczony. Podniecenie dosięgło najwyższego napięcia: tancerze wrzeszczą, tupią, skaczą; kobiety bębnią jak szalone i śpiewają z całej siły; buchające wysoko płomienie ogniska rzucają na tę dziką scenę deszcz iskier czerwonych. Aż wreszcie kierownik wznosi ponad głową obie ręce, głośne uderzenie pałeczek przerywa wrzawę — i w jednej chwili tancerze znikają. Kobiety i widzowie powstają z miejsc i rozchodzą się po swych miamach (szałasach). W pół godziny później na polance, oblanej światłem księżyca, widać jedynie dogasające ognisko. Oto corroborri australskie!

Corroborri, tańcowane przez mężcz}^zn, jak powiedzie--liśmy, wszędzie przedstawia prawie ten sam widok. Natomiast tańce kobiet, wykonywane prawdopodobnie znacznie rzadziej, posiadają wręcz odmienny charakter. Najlepszy opis tańców kobiecych zawdzięczamy Eyre’owi*). „Kobiety tańczące, mówi on, splatają ręce ponad głową, stulają no-nogi, i zaciskają kolana. Poczym rozchylają szeroko kolana (thrown outwards from the knee), gdy stopy i ręce po-

*) Eyre, II, 235, 236

http://rcin.org.pl