1947995387

statystyki publicznej często bardziej „zaciemniają" obraz rzeczywisty niż pozwalają go wyjaśnić i odwzorować. Przykładowo, osoby spisane w NSP 2002 jako partnerzy są kohabitantami (stale współzamieszkują ze sobą i prowadzą gospodarstwo domowe). W sytuacji pojawienia się dziecka nie mamy wątpliwości, że tworzą rodzinę, którą w statystyce ujęto jako rodzina partnerów z dzieckiem. Inaczej w wypadku dwóch jednoosobowych gospodarstw domowych, których głowy tworzą związek typu LAT (z ang. Living Apart Together), czyli związek oparty na stałych kontaktach seksualnych, emocjonalnych, ale bez wspólnoty gospodarowania. Dziecko jednak może doświadczać wsparcia i stałych (regularnych) kontaktów z drugim rodzicem i w odczuciu członków gospodarstw będą oni tworzyli rodzinę, którą statystyka już nie odnotuje.

Statystyka publiczna wyróżnia cztery typy biologicznych rodzin: oparte na małżeństwie, rodziny partnerów, samotne matki, samotnych ojców. W polityce społecznej pytaniem badawczym jest zakres i stopień samodzielności rodziny w wypełnianiu przypisanych jej funkcji. Zainteresowania badaczy koncentrują się zwłaszcza wokół funkcji prokreacyjnej, zapewniającej ciągłość biologiczną populacji oraz zespołu funkcji, odnoszących się do procesu „doprowadzenia dzieci do dorosłości" (w tym zadań rodziny z zakresu opieki i wychowania w perspektywie inwestowania w kapitał ludzki). Na potrzeby lokalnej polityki rodzinnej m.st. Warszawy, uwzględniając stopień samodzielności w wypełnianiu funkcji rodziny, wyróżniono trzy grupy rodzin:

1.    sprawnie wykonujące swoje funkcje (nazywać je będę „samodzielne"),

2.    zagrożone marginalizacją społeczną, ze względu na występujący deficyt lub problem (rodziny niepełne, z osobą bezrobotną, niepełnosprawną, przewlekle chorą, uzależnioną),

3.    zdezintegrowane, czasowo pozbawione opieki nad dzieckiem, które zostało umieszczone w pieczy zastępczej.

Przedstawiona klasyfikacja pozwala stworzyć matrycę zadań lokalnej polityki rodzinnej. Matryca uniwersalnych działań, jednolita dla stolicy, może okazać się nieadekwatna dla potrzeb poszczególnych dzielnic. Warszawa to miasto kontrastów,

3