3784500562

Konspekty szkoleniowe Młodzieży Wszechpolskiej

parlamentarnych, które odbyły się 26 stycznia 1919 r. Sukces Ruchu Narodowego doskonale ilustrują wyniki ze stolicy. W Warszawie endecka lista nr 10 otrzymała poparcie 72,4 proc. głosujących, PPS zaledwie 19,3 proc., a na pozostałe komitety zagłosowało 8,3 proc. Frekwencja w Warszawie wyniosła 68,9 proc.

W całym kraju endecja zdobyła 129 miejsc w Sejmie, co stanowiło 1/3 mandatów. Stworzyła najsilniejszy klub w parlamencie, Związek Sejmowy Ludowo-Narodowy, na którego czele stanął Wojciech Korfanty.

16 stycznia 1919 r. powstał rząd Ignacego Paderewskiego, w skład którego weszli narodowcy: Stanisław Seyda (minister dzielnicy „pruskiej"), Józef En-glicht (minister skarbu) i ks. Antoni Stychel (wicemarszałek Sejmu). Dmowski krytykował później Paderewskiego za zbyt pochopny kompromis z Józefem Piłsudskim. Do tej pory jedynym uznawanym przez państwa Ententy organem był bowiem KNP.

4. Związek Ludowo-Narodowy

W dniach 11-12 maja 1919 r. w Warszawie odbył się zjazd nowoutworzonego stronnictwa. Jako partia polityczna Związek Ludowo-Narodowy miał charakter demoliberalny. W jego łonie istniały jednak tendencje do wyznaczenia kryterium demokracji poprzez aspekt narodowościowy, a nie obywatelski. ZLN obracał się więc wokół osi, którą stanowił klub parlamentarny.

Partia nie posiadała doskonałej struktury organizacyjnej, a zaniedbanie sfery ideowej członków było później krytykowane przez działaczy OWP. Komórki Związku były powiązane hierarchicznie, trójstopniowo: Zarząd Wojewódzki, Rady Powiatowe, Koła Miejskie i Wiejskie. W drugim zjeździe ZLN uczestniczyło 5 tys. delegatów. W kolejnym, który odbył się w 1921 r. w Częstochowie, wzięło udział kilkanaście tysięcy osób. W połowie lat dwudziestych liczebność ZLN szacowano na 80-90 tys. członków.

Podczas II kongresu uchwalono program akcentujący dążenia zjednoczeniowe Narodu i konieczność likwidacji podziałów klasowych. Zagrożenie ze strony Niemiec zdefiniowano jako największe niebezpieczeństwo dla państwa. Program ZLN opierał się o gospodarkę prywatno-kapitalistyczną, a zmiany ustrojowe miały iść w kierunku wzmocnienia władzy parlamentu i osłabienia prerogatyw prezydenta.

U zarania II RP zaniedbano sferę ideotwórczą. Główni ideolodzy poświęcili się działalności parlamentarnej. Mimo to wciąż dużą poczytnością cieszyła się „Gazeta Warszawska". Od 1922 r. wznowiono wydawanie„Przeglądu Wszechpolskiego". Ukazywały się liczne periodyki i pisma lokalne.

5. Młodzież w Ruchu Narodowym

W marcu 1922 r. odbył się zjazd założycielski Młodzieży Wszechpolskiej, która wkrótce stała się największą organizacją studencką w II RP. W szeregach