3784500563

Konspekty szkoleniowe Młodzieży Wszechpolskiej

organizacji zaczęło kształtować się pokolenie narodowców zwane potocznie „młodymi".

W okresie międzywojennym członkowie MW organizowali życie społeczne studentów. Przejęli stery w wielu organizacjach studenckich m.in. w„Bratniej Pomocy", w kołach naukowych, korporacjach akademickich i samorządzie akademickim. MW podejmowała działania zmierzające do obniżenia opłat uczelnianych. Przy poparciu „młodych" w 1926 r. Dmowski zbudował Obóz Wielkiej Polski.

6. Chrześcijański Związek Jedności Narodowej

W wyborach do parlamentu w listopadzie 1922 r. ZLN wystartował w blo-ku wyborczym Chrześcijański Związek Jedności Narodowej. W skład koalicji, oprócz ZLN, wchodziły ugrupowania chadeckie: Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji, Narodowo-Chrześcijańskie Stronnictwo Ludowe i Chrześcijańsko-Narodowe Stronnictwo Rolnicze. Blok wygrał wybory uzyskując 29 proc. głosów. Zwycięstwo przełożyło się na 163 mandaty poselskie (z 444) i 48 senatorskich (ze 111). Szybko doszło do zawiązania rządu koalicyjnego ChZJN z PSL„Piast".

Z ramienia Ruchu Narodowego w rządzie Wincentego Witosa zasiedli: Stanisław Głąbiński (minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego), Marian Seyda (minister spraw zagranicznych), Jerzy Gościcki (minister rolnictwa) i Władysław Kucharski (minister przemysłu i handlu). Wkrótce doszło do rekonstrukcji gabinetu; Dmowski zmienił na stanowisku ministra spraw zagranicznych Seydę. Koniec koalicji nastąpił w grudniu 1923 r. na skutek nieporozumień w kwestii reformy rolnej.

7. Zamach majowy i jego skutki

W 1925 r. po upadku gabinetu Władysława Grabskiego powstał cieszący się szerokim poparciem rząd Aleksandra Skrzyńskiego. Jego zaplecze polityczne rozciągało się od endecji aż po PPS. Po wycofaniu poparcia ze strony socjalistów gabinet upadł. Ponownie powstał rząd Witosa z udziałem ChZJN i PSL„Piast".

12 maja 1926 r. pogrążony w niebycie politycznym Józef Piłsudski, wraz z wiernymi sobie oddziałami, ruszył z Sulejówka na Warszawę. 14 maja PPS udzieliła poparcia buntownikom i ogłosiła strajk generalny poparty przez Związek Zawodowy Kolejarzy. W perspektywie późniejszych wydarzeń PPS oceniła ów strajk jako„błąd majowy". Skutki były jednak nieodwracalne. Stolica została odcięta od reszty kraju, a sprowadzenie oddziałów wiernych legalnemu rządowi poważnie utrudnione. W wyniku walk na terenie Warszawy zginęło niemal 400 osób, w tym ponad 160 cywilów, a niespełna 1000 osób odniosło rany.

Dzień później, chcąc uniknąć dalszych ofiar i otwartej wojny domowej, prezydent Stanisław Wojciechowski i premier Witos podali się do dymisji. W