3784500564

Konspekty szkoleniowe Młodzieży Wszechpolskiej

konsekwencji Piłsudski zaprowadził w Polsce władzę dyktatorską. Problem niewygodnej opozycji starano się rozwiązać przez jej delegalizację oraz umieszczanie czołowych działaczy politycznych w obozie koncentracyjnym w Berezie Kartuskiej.

8. Obóz Wielkiej Polski

U źródeł powstania Obozu Wielkiej Polski legła chęć zjednoczenia środowisk wrogich sanacji i krytyka metod działania ZLN. Nowej formacji Dmowski nie wyznaczył celów politycznych. Na pierwszy plan wysunął kształtowanie przyszłych elit. Początkowo OWP miał prowadzić działalność pozaparlamentarną. Organem kierowniczym Obozu była 19-osobowa Wielka Rada, w której skład weszli m.in. prof. Roman Rybarski, Zbigniew Żółkowski, Tadeusz Bielecki i Henryk Rossman. Na czele Wielkiej Rady stał Dmowski.

W1927 r. lwowski działacz Zdzisław Stahl założył w łonie OWP autonomiczną komórkę - Ruch Młodych. Organizacja opierała się na hierarchiczności i dyscyplinie. Największe wpływy posiadała na Śląsku, w Wielkopolsce, w Warszawie, na Pomorzu oraz w miastach uniwersyteckich.

Największą popularność Obóz zyskał wśród studentów, uczniów i intelektualistów. Mógł również liczyć na poparcie klasy średniej. Pod wpływem „młodych"OWP przekształcił się w organizację młodzieżową i masową o hierarchicznej strukturze (wprowadzono umundurowanie i odznakę - mieczyk Chrobrego). „Młodzi" odcięli OWP od wpływów Stronnictwa Narodowego w pełni uniezależniając się. Efektem był wzrost liczby członków w ciągu dwóch lat z 35 tys. do 120 tys. w maju 1932 r.

Od września 1932 r. sanacja podejmowała systematyczne próby „demontażu" OWP. 24 marca 1933 r. obóz rządzący ostatecznie zdelegalizował niewygodną, a ciągle rosnącą w siłę opozycję. Liczebność OWP szacowano wówczas na 250 tys.

9. Stronnictwo Narodowe

29 czerwca 1928 r. odbyło się inauguracyjne zebranie Stronnictwa Narodowego. Poza zmianą nazwy przeobrażenie partii dotyczyło tylko personaliów. Odsunięto od władzy Stanisława Grabskiego, na którym ciążyło wspomnienie ostatnich porażek parlamentarnych (w ostatnich wyborach do Sejmu ZLN uzyskał 8 proc., a do Senatu 9 proc. głosów).

Nowo powstała partia opowiadała się za przekształceniem ustroju politycznego poprzez zwiększenie roli elity narodowej w państwie. SN organizowało liczne wiece i manifestacje przeciwko dyktatorskiej polityce piłsudczyków. W 1928 r. rozwiązano Ligę Narodową, a jej członków wcielono do SN.

W 1930 r. w wyborach do Sejmu i Senatu na SN zagłosowało 13 proc. wyborców. Raz po raz dochodziło do konfliktów między „starymi" i „młodymi". Takie postaci jak Stanisław Stroński czy Roman Rybarski reprezentowali nurt