3784502329

5. Podsumowanie

Nauczyciel zbiera przedstawione na zajęciach informacje o problemach dzieci ulicy. Ważne jest, aby w tym miejscu podkreślić, że nie należy generalizować, gdyż nie wszystkie dzieci w Peru żyją w taki sposób. Historie takie, jak ta, opowiedziana przez Antonia, zdarzają się w Peru bardzo często, dzieci żyjących na ulicy jest mnóstwo i dlatego jest to tak duży problem. Życie ubogich dzieci na wioskach w górach, czy w amazońskiej dżungli też nie jest łatwe, ale ich problemy są inne niż problemy „dzieci ulicy”. Warunki życia zależą od specyfiki miejsca, w którym dzieci mieszkają, oraz środowiska w jakim spędzają czas. Są też dzieci, którym nie brakuje niczego, zarówno pod względem materialnym, jak i uczuciowym.

ZAŁĄCZNIKI:

1. Historia Antonia

Cześć, mam na imię Antonio, ale wszyscy mówiq na mnie Tonio. Mam 14 lat i mieszkam w Peru, w dużym mieście o nazwie Piura, a raczej na jego obrzeżach. Chciałbym opowiedzieć Wam trochę o sobie. Urodziłem się na obrzeżach Piura w dzielnicy, która nazywa się Nueva Esperan-za, czyli Nowa Nadzieja. Moi rodzice przyjechali tu z odległej wioski, właśnie po to, żeby znaleźć nadzieję na lepsze życie. Ale podobnie jak dla innych emigrantów z wiosek, także i dla nich nie było tu nadziei. Wkrótce tata odszedł z domu i zostawił nas. Mama znalazła sobie innego pana, którego mieliśmy nazywać wujkiem. Ale nowy wujek chyba nas nie lubił, bo często bił mnie i mojego brata. Oboje z mamą pracowali w fabryce, ale fabryka została zamknięta. Mama miała w domu maszynę do szycia, więc czasem szyła ludziom ubrania, ale wujek nie mógł znaleźć pracy, coraz częściej zaczął przychodzić do domu pijany. Bił wtedy nie tylko mnie i brata, ale też mamę, czasem robił to drutem, czasem starym kablem. Dlatego mój brat zaczął uciekać z domu. Nie było pieniędzy, żebym mógł iść do szkoły, zresztą niewielu kolegów z mojej okolicy chodzi do szkoły. Pracowałem czyszcząc przechodniom buty na ulicy, a za zarobione pieniądze kupowałem coś do jedzenia dla siebie i rodziny. Bardzo chciałem, żeby wujek i mama byli ze mnie zadowoleni, każdego dnia, kiedy przychodziłem do domu miałem nadzieję, że mnie pochwalą, przytulą, powiedzą, że są ze mnie dumni. Bardzo tego potrzebowałem, ale nigdy nie odważyłem się im tego powiedzieć, miałem nadzieję, że sami na to wpadną. Jednak to nigdy nie nastąpiło. Dlatego kiedy którejś nocy mój brat uciekał z domu, wstałem i poszedłem za nim. Pierwsza noc na ulicy była straszna, bardzo się bałem, ale szybko się przyzwyczaiłem. Poznałem nowych kolegów, wiedziałem, że oni mnie zrozumieją, bo ich sytuacja i problemy były podobne do moich. Na początku myłem szyby samochodów, żeby zarobić pieniądze, ale potem wolałem grać z kolegami w piłkę. Tak nazywaliśmy kawałek gumy, który kopaliśmy na ulicy. Oni kradli, więc ja też nauczyłem się kraść. Kradliśmy jedzenie ze stoisk na targu i pieniądze, za które można było kupić klej. „Co będziemy kleić?" - zapytałem. Koledzy zaczęli się śmiać i powiedzieli, żebym przy-

www.parkedukacji.swm.pl |    15