5125071216

We Włoszech znaczący wkład w jej początkowy rozwój wniósł Paul Ignazio Piętro Porro znany konstruktor instrumentów geodezyjnych (m.in. tachimetru), który zbudował pierwszą kamerę panoramiczną (1858 r.) i zaprojektował fotogoniometr (fototeodolit), w którym wyeliminował zjawisko dystorsji obiektywu (1865 r Kolejny był L. P. Paganini, twórca map Alp wykonanych metodami fotogrametrycznymi i kombinowanymi (1884 r.). Jako pierwszy zarejestrował na zdjęciu fotogrametrycznym położenie igły busoli, zbudował rówt kamerę przystosowaną do wykonywania zdjęć nachylonych.

Rys historyczny

Koniec XIX wieku przyniósł zapoczątkowanie prac nad wykorzystaniem zjawiska stereoskopii. Stereoskop znany był co najmniej od 1838 r., gdy angielski wynalazca Charles Wheatstone podał teoretyczne podstawy widzenia stereoskopowego. Pierwsze fotogrametryczne zastosowanie tego zjawiska znalazł wspomniany wcześniej Deville, który wykorzystał do rysowania warstwie pojedynczy znaczek pomiarowy i półprzezroczyste zwierciadła rzucające obraz z dwóch sąsiednich zdjęć. Ta niedoskonała, praktycznie pozbawiona podstaw geometrycznych technika była jednak krokiem we właściwym kierunku. Sprowadzał się on do wizualizacji modelu terenu i pracy na nim, a nie na zdjęciach.

W 1898 r. Austriak Teodor Scheimpflug rozwinął teorię tzw. podwójnej projekcji, czyli fotografowania obiektu równocześnie dwiema kamerami ustawionymi w pewnej odległości od siebie. Gdy wywołane zdjęcia ustawił w tej samej pozycji i oświetlił od tyłu, uzyskał „model optyczny", na którym można było już „kreślić" warstwice lub przekroje obiektu. W 1904 r. opisał warunek, którego spełnienie umożliwiało uzyskanie ostrego obrazu (płaszczyzny obiektywu, zdjęcia i projekcji musiały przecinać się w jednej linii).