9990199432

połowa parków ma potencjał obejmujący maksymalnie 100 podmiotów - rezydentów (24% w przedziale do 50 rezydentów i 24% w przedziale od 50 do 100).

Kluczowym aspektem organizacyjnym parków jest forma własności. W tym też kontekście dominującą formą jest własność publiczna, rozumiana jako struktury rządowe, samorządowe oraz administracja publiczna na różnych szczeblach oddziaływania: krajowym, regionalnym oraz lokalnym. W strukturze parków taka własność jest charakterystyczna dla 40% całej światowej populacji. Przeprowadzona analiza pokazuje, iż 12% parków jest własnością prywatną, a 26% parków ma mieszaną strukturę własności. Ciekawym zjawiskiem jest jednoczesny brak odpowiedzi w przypadku 26% parków, co może oznaczać, że dychotomiczny podział na własność publiczną i prywatną nie oddaje bogactwa form własności parków.

Dominacja własności publicznej jest w pełni uzasadniona, biorąc pod uwagę poniższe trzy aspekty:

-    długookresowy, infrastrukturalny charakter parków technologicznych,

-    stosunkowo wysokie nakłady początkowe inwestycyjne potrzebne na utworzenie parku,

-    cele i korzyści społeczne występujące obok czysto ekonomicznych.

Jednocześnie znaczący udział sektora prywatnego samodzielnie lub w partnerstwie z publicznym, świadczy o tym, że parki technologiczne zapewniają duże i interesujące możliwości, zdolne przyciągnąć fundusze prywatne, szczególnie, kiedy osiągną już określony poziom rozwoju.

Udział powierzchni w budynkach związany jest z lokalizacją na terenie parków instytucji, w szczególności otoczenia biznesu, które wykorzystują powierzchnię na rzecz animowania działalności innowacyjnej oraz firm. Na terenach parków technologicznych zlokalizowane są:

1)    Inkubatory Innowacji i Przedsiębiorczości    - w 88% parków;

2)    Centra Technologiczne lub jednostki badawczo-wdrożeniowe - w 83%;

3) Centra uniwersyteckie    -w 63%;

4) Obiekty mieszkalne    - w 26%.

1.2. POLITYKA INNOWACYJNA ITRANSFERTECHNOLOGII

Współcześnie innowacja staje się w coraz większym zakresie procesem sieciowym i systemowym, w którym nowe produkty, usługi i technologie są rezultatem licznych, złożonych interakcji między firmami, różnymi jednostkami, organizacjami i środowiskiem. Obserwujemy niesłychanie szybko rosnącą liczbę różnego rodzaju porozumień poziomych w postaci aliansów strategicznych, związków kooperacyjnych w dziedzinie B+R i rozwoju nowego produktu, jak i pionowych więzi między przedsiębiorstwami. W tych dynamicznych i coraz bardziej złożonych powiązaniach zewnętrznych rośnie udział małych firm innowacyjnych. Proces innowacyjny odznacza się specyficznymi cechami, które pozwalają na odróżnienie go od bieżącej działalności gospodarczej. Jest to proces szczególnie złożony, skomplikowany

16