2808184653

Pojęcie i istota Prawa Międzynarodowego

DEFINICJA - zespół norm regulujących stosunki wzajemne między państwami oraz organizacjami międzynarodowymi i innymi uczestnikami stosunków międzynarodowych mającymi zdolność do działania w stosunkach międzynarodowych.

- spory dotyczące definicji - rozbieżności dotyczące podmiotowości, źródeł i specyfiki prawa międzynaro dowego.

NAZWA - termin,, prawo międzynarodowe" pojawił się w literaturze w XVIII w. - autor angielski J. Bentham w roku 1780; do języka polskiego wprowadził go F. Kasparka.

1.    Prawo narodów - termin używany początkowo wywodzący się z dosłownego tłumaczenia rzymskiego terminu ius gentium (w Rzymie oznaczała ono prawo cywilne regulujące stosunki obywateli rzymskich z cudzoziemcami: przepisy i instytucja wspólne wszystkim narodom)

„prawo międzynarodowe" w XVI i XVII w. ius inter gentes - Suarez,

2.    Prawo międzynarodowe - od XVIII w. obie nazwy występują równolegle.

- słowo „naród" (nation) w języku angielskimi francuskim jest synonimem państwa; naród także ma dzisiaj prawo do samostanowienia; naród walczący o niepodległość jest podmiotem prawa międzynarodowego gdy wykształci organy zdolne go reprezentować na arenie międzynarodowej,

SYSTEMATYKA - czyli ścisły podział na pozostające ze sobą w określonych relacjach podziały -brak powszechnej akceptacji dla którejkolwiek propozycji usystematyzowania PM, jako konsekwencja ciągłego rozwoju i przystosowywania się do zmieniającej się rzeczywistości.

Od prawa wojny do prawa pokoju

Grocjusz w swoim dziele „ o prawie wojny i pokoju" określił podział prawa międzynarodowego na dwa działy,

W miarę upływu czasu akcent przesuwał się na normy regulujące pokój,

Prawo wojny zostało zredukowane do fragmentu całości prawa międzynarodowego Polskie propozycje systematyki: 1958r. L. Ehrlich (prawo międzynarodowe, nauka PM, podmioty PM, mechanizm stosunków między podmiotami PM ); S, E. Nahlik (społeczność międzynarodowa, współdziałanie międzynarodowe, konflikty międzynarodowe)

PODSTAWY OBOWIĄZYWANIA PM

Doktryny wskazujące odmienne podstawy obowiązywania prawa międzynarodowego: naturalistyczna i pozytywistyczna.

Doktryna naturalistyczna (doktryna podstawowych, zasadniczych praw państwa) odwołuje się do prawa natury

zasady PM mogą być wyprowadzone z istoty czy natury państwa; państwo ma przyrodzone, podstawowe prawa, które muszą być respektowane przez inne podmioty (prawo da istnienia, niepodległości, równości, szacunku i utrzymywania stosunków mię dzynar odcrwych)

współczesne negatywne konsekwencje: nadmierne akcentowanie swobód i praw poszczególnych państw kwestionuje możliwość istnienia wspólnego interesu i atomizuje spał. międzynarodową.

Doktryna pozytywistyczna (woluntarystyczna)

podstawą obowiązywania PM jest wspólna wola państw, która znajduje swój wyraz w normach zwyczajowych (powszechnej praktyce uznanej za prawo) i normach konwencyjnych (umowy).