1002889098

preferencje siedliskowe kleszczy pospolitych, występujących na terenach zalesionych i kleszczy łąkowych występujących na terenach otwartych. Przeprowadzono odłowy małych ssaków w Puszczy Białowieskiej i w Biebrzańskim Parku Narodowym. Po raz pierwszy stwierdzono występowanie kleszcza moczarowego Ixodes apronophorus i piroplazmy Babesia microti u nornika północnego Microtus oeconomus na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego oraz nie notowaną dotychczas w Puszczy Białowieskiej pchłę Doratopsylla dasycnema. W wyniku badań prowadzonych w ramach sieci żubrowej wykazano pleomorfizm świdrowców Trypanosoma wrublewskii, wyrażający się występowaniem dwóch odmiennych morfologicznie postaci trypomastigota. We współpracy z Instytutem Parazytologii oraz Instytutem Zoologii Słowackiej Akademii Nauk w Koszycach kontynuowano badania nad parazytofauną krwi myszy z rodzaju Apodemus oraz myszy Mus spicilegus. Wykryto bakterie z rodzaju Bartonella, świdrowce Trypanosoma sp. i piroplazmy Babesia sp. Są to pierwsze stwierdzenia tych pasożytów u myszy M. spicilegus (wykonawcy: G. Karbowiak, I. Wita, U. Czaplińska).

b)    Związki kleszczy właściwych z psami (Canidae) oraz z piroplazmą Babesia canis (kontynuacja)

Opracowano mapę aglomeracji warszawskiej obrazującą szacunkową ilość kleszczy w danych biotopach leśnych i parkowych oraz stopień zagrożenia atakami kleszczy ludzi i zwierząt domowych. Przy okazji zbioru kleszczy wykazano, że przy brzegach ścieżek dorosłe kleszcze występują liczniej niż na powierzchniach w głębi lasu, a w przypadku nimf nie zaobserwowano różnic. Liczniejsze występowanie koreluje z dostępnością żywicieli. Gryzonie będące żywicielami stadiów młodocianych unikają przestrzeni otwartych, a psy mogące być żywicielami dla stadiów dorosłych w parkach miejskich poruszają się wzdłuż ścieżek. Atakowanie psów przez kleszcze w parkach potwierdzone zostało obserwacjami własnymi oraz pośrednio przez lekarzy weterynarii. W dalszych etapach planuje się uzupełnienie mapy o stopień zakażenia kleszczy patogenami (wykonawcy: G. Karbowiak, Z. Bogdaszewska).

c)    Próba oceny wpływu zmian wielkości populacji jelenia europejskiego i łosia na rozmieszczenie Dermacentor reticulatus w Polsce Północno-Wschodniej (kontynuacja)

Jeleń europejski jest gatunkiem stale występującym na terenie Pojezierza Mazurskiego, natomiast ekspansja łosi obejmuje okres ostatnich 40 lat. Biorąc pod uwagę fakt stosunkowo niedawnego (1977) stwierdzenia obecności Dermacentor reticulatus na terenie Pojezierza