1841899699

112

MATERIAŁY

Lwowie (1899, s. 292). W skróceniu zamieszczał tę kronikę w Przewodniku Naukowym i Literackim 1898. Skreślił sylwetkę Krechowieckiego jako dziennikarza w księdze jubileuszowej: Adamowi Krechowieckiemu (Lwów 1908).

Gazeta Lwowska nr 296 z 1909; Stulecie Gazety Lwowskiej 1811—1911, t. I, cz. I, zwł. s. 252—3.

Czesław Lechicki

BOBIŃSKI STANISŁAW (1882—1937), pseudonimy: Rafał, Neruda, Jan Kreczyński, Leliwa

Urodził się w Warszawie, w rodzinie urzędnika Warszawskiego Towarzystwa Ubezpieczeń. Gimnazjum ukończył w Warszawie; w r. 1903 wstąpił na wydział przyrodniczy Uniwersytetu Warszawskiego. Już od wczesnych lat młodzieńczych związał się z ruchem rewolucyjnym. Za udział w organizowaniu strajku szkolnego, został w 1905 r. usunięty z Uniwersytetu i wyjechał na studia do Krakowa. Tutaj wstąpił do SDKPiL, przerwał studia i oddał się bez reszty pracy partyjnej. Z ramienia SDKPiL wyjechał do Warszawy, kierował strajkiem w Żyrardowie, następnie zaś, wraz z Feliksem Dzierżyńskim, organizował strajk górników Zagłębia Dąbrowskiego. W styczniu 1906 r. wrócił do Warszawy, brał udział w pracy jako agitator i propagandysta w różnych dzielnicach Warszawy- W latach 1907—1812 przebywał w Niemczech i Austrii, kontynuując przerwane wskutek wypadków rewolucyjnych studia i biorąc zarazem czynny udział w pracy Sekcji Zagranicznej SDKPiL w Niemczech i Galicji.

Jednocześnie pod pseudonimem „Kreczyński” i „Neruda”, współpracował z prasą partyjną. W 1910 r. uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim tytuł doktora filozofii, w następnym zaś roku dyplom inżyniera leśnego na Akademii Leśnej w Tharandt. W roku 1913, po krótkim pobycie w Galicji, wrócił Bobiński do Warszawy, został członkiem Komitetu Warszawskiego SDKPiL, był wykładowcą w Warszawskim Uniwersytecie Latającym, działaczem abstynenckiego stowarzyszenia robotniczego „Przyszłość”, oraz członkiem stowarzyszenia Wiedza Handlowa i Przemysłowa. Z chwilą wybuchu wojny stał się jej przeciwnikiem, był współautorem manifestu przeciwwojennego „Do proletariatu Polski”, wydanego przez SDKPiL, PPS Lewicę i Bund. Aresztowany przez policję carską, został przewieziony do więzienia w Moskwie, skąd uwolniła go rewolucja lutowa.

W maju 1917 przybył do Piotrogrodu, został powołany na członka Centralnego Komitetu Wykonawczego grup SDKPiL w Rosji, a jednocześnie na redaktora organu CKW Trybuna. Jako członek CKW SDKPiL uczestniczył w rokowaniach pokojowych w Brześciu. W grudniu 1917 r. został powołany na stanowisko zastępcy kierownika Polskiego Komisariatu przy Komisariacie Ludowym do Spraw Narodowościowych, gdzie wraz z Julianem Leszczyńskim, przychodził z wydatną pomocą polskim uchodźcom. W kwietniu 1918 r. został powołany na kierownika Wydziału Wojskowego Komisariatu Polskiego i organizował rewolucyjne oddziały wojskowe polskie, walczące u boku Armii Czerwonej. W roku 1920 został Bobiński powołany na sekretarza Biura Polskiego KC Komunistycznej Partii (bolszewików) Rosji oraz na naczelnego redaktora organu tegoż Biura Trybuna Komunistyczna.

Dalsza działalność Bobińskiego była już związana wyłącznie z pracą naukową i dydaktyczną, jako twórca Komunistycznego Uniwersytetu w Swierdłowsku, kierownik pierwszej szkoły dla działaczy KPP w Kraskowie pod Moskwą, przewodniczący sekcji historii techniki na Akademii Komunistycznej w Moskwie. Od 1932 r. prezes Rady Naukowej Centralnego Zarządu do Spraw Komunikacji Drogowej. W lecie r. 1937 padł Bobiński ofiarą akcji prowokacyjnej w Moskwie.

Artykuły Bobińskiego ukazywały się w następujących pismach: Czerwony Sztandar, Trybuna, Wiadomości Komisariatu, Trybuna Komunistyczna.

Z Pola Walki, Kwartalnik poświęcony dziejom ruchu robotniczego, 1958, Nr 2, str. 185. Zanna Kormanowa:    Materiały do bibliografii druków socjalistycznych KiW, Warszawa 1949,

str. 226.

Zygmunt Młynarski