2500335832

Pisząc o dorobku Profesora nie można pominąć Jego udziału w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, którego był sędzią w latach 1985-1993. Przynajmniej jedno orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z tego okresu zasługuje w tym miejscu na krótką analizę, z uwagi na teoretyczny aspekt poddany badaniu sądu i fakt złożenia przez H. Groszyka zdania odrębnego. W dniu 7 października 1992 r. Trybunał Konstytucyjny wydał postanowienie, w którym m.in. stwierdził, że Kodeks etyki zawodowej lekarzy nie podlega kognicji sądu, z uwagi na to, że nie zawiera norm prawnych, a jedynie etyczne: „Normy deontologiczne, same przez się charakteru prawnego nie posiadają"¹⁷. Wobec tego postanowienia prof. H. Groszyk złożył zdanie odrębne, w którym stwierdza, że: „Nieuznanie przez TK Kodeksu etyki lekarskiej za akt prawotwórczy, aprioryczne dostrzeganie w nim tylko norm deontologicznych, przynależnych do niezależnego od prawa zbioru norm etycznych, jest głównym powodem uniemożliwiającym mi podzielenie postanowienia TK”'⁸. Profesor Groszyk stojąc na stanowisku szerokiego rozumienia aktu prawotwórczego, dostrzegał w uznaniu Kodeksu etyki lekarskiej jedynie za zbiór norm moralnych zagrożenie dla zasady państwa prawnego. Takie stanowisko w jego przekonaniu prowadziłoby do „wyłączenia pewnych aktów o zasięgu ogólnokrajowym spod wszelkiej kontroli ich legalności”¹⁹

Przedstawiając kontury dorobku Profesora Groszyka należy także wskazać na publikowane w „Biuletynie Rady Legislacyjnej” i „Przeglądzie Legislacyjnym” opinie Rady Legislacyjnej, której był członkiem w latach 1994-1998. Warto też zwrócić uwagę na wypowiedzi H. Groszyka jako eksperta i uczestnika posiedzeń Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego²⁰.

Ważnym aspektem życiorysu naukowego prof. H. Groszyka jest jego wkład w rozwój kadry naukowej. Profesor Groszyk wypromował dziewięciu doktorów. Był recenzentem w przewodach doktorskich i habilitacyjnych. Należy przy tym zaznaczyć Jego niezwykłą zdolność do formułowania ciekawych i „płodnych” poznawczo problemów badawczych, którymi zaszczepiał młodych adeptów nauki. Wielu z nich dzięki temu znalazło interesujący temat badań, który w efekcie przełożył się na awans naukowy w postaci stopnia doktora lub doktora habilitowanego.

Oprócz działalności naukowej Profesor Groszyk pełnił szereg funkcji organizacyjnych. W latach 1969-1971 i 1983-1997 był kierownikiem Katedry (potem Zakładu) Teorii Państwa i Prawa UMCS. W latach 1977-1981 był dyrektorem Instytutu Historii i Teorii Państwa i Prawa. Pełnił funkcję prodziekana (1981-1982), a w następnie dziekana Wydziału Prawa i Administracji UMCS (1982-1984).

H. Groszyk angażował się także w prace wielu instytucji o charakterze naukowym, państwowym i społecznym. W czasie studiów w Toruniu działał w organizacji młodzieżowej „Wici”. Sprawował mandat radnego w województwie i w samym mieście Lubli-

17    Postanowienie Trybunatu Konstytucyjnego z dnia 7 października 1992 r., U 1/92, OTK ZU 1992, nr 2, poz. 38.

18    Zdanie odrębne sędziego TK Henryka Groszyka do postanowienia Trybunatu Konstytucyjnego z dnia 7 października 1992 r. w sprawie U. 1/92, OTK ZU 1992, nr 2, poz. 38.

19    Ibidem.

20    Biuletyn Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego, Warszawa 1994-1997.