jak naturalne i sztuczne kamienie, metale i ich stopy, ceramika różnego typu. szkto, drewno (w tym drewno mokre, zwane „archeologicznym”), kość słoniowa, bursztyn, masa pertowa. Zakład bada i konserwuje również detale i obiekty architektoniczne. Ważnym aspektem działalności Zakładu są badania konserwatorskie stanu zachowania zabytków kamiennych wraz z opracowywaniem dotyczących ich projektów konserwatorskich.
Zakład Konserwacji Elementów i Detali Architektonicznych kształci w ramach jednolitych, sześcioletnich studiów magisterskich specjalistów w zakresie konserwacji i restauracji rzeźby kamiennej i detalu architektonicznego. Program studiów odzwierciedla interdyscyplinarny charakter działalności konserwatorskiej. Obok przedmiotów związanych bezpośrednio ze specjalizacją, takich jak konserwacja kamienia naturalnego i sztucznego, ceramiki, szkła, metali oraz drewna, studenci uczą się również rysunku, malarstwa, a przede wszystkim rzeźby. Zdobywają ponadto wiedzę z zakresu historii sztuki, anatomii, historii i teorii konserwacji zabytków, a także chemii, geologii, materiałoznawstwa substancji zabytkowej, właściwości żywic sztucznych.
W Zakładzie funkcjonuje pięć specjalistycznych pracowni dydaktycznych: pracownia konserwacji rzeźby kamiennej i detalu architektonicznego, pracownia konserwacji metalu, pracownia konserwacji ceramiki, pracownia chemiczna, pracownia badań i dokumentacji naukowej.
Studia magisterskie na kierunku konserwacja i restauracja dzieł sztuki kończą się przygotowaniem prac dyplomowych, obejmujących samodzielne przeprowadzenie konserwacji wybranego obiektu zabytkowego, wykonanie rzeźbiarskiej kopii zabytku i rozwiązanie wskazanego problemu konserwatorskiego. Po ukończeniu sześcioletnich studiów absolwenci uzyskują tytuł zawodowy magistra sztuki. Specjalność konserwacja i restauracja rzeźby kamiennej i detalu architektonicznego ukończyło około 250 absolwentów.
Drugim nurtem działalności Zakładu Konserwacji Elementów i Detali Architektonicznych są badania naukowe w zakresie konserwacji zabytków kamiennych, metalowych, ze szkła oraz ceramiki.
Do najważniejszych osiągnięć w historii Zakładu zaliczyć należy opracowanie wielu autorskich technologii konserwatorskich, m.in. technologii zapraw do uzupełniania kamieni porowatych i nieporowatych, metody konserwacji drewna i szkła archeologicznego, metodyki badań składu nawarstwień na obiektach kamiennych, metody zabezpieczania i uzupełniania opracowań malarskich na podłożach kamiennych i metalowych, metody konserwacji ceramiki, technologii usuwania nawarstwień z kamieni i odsalania zabytków.
Zakład wypracował też szczegółowe technologie badawcze, takie jak: badanie warunków hydrolizy preparatów na bazie tetraetoksysilanu, zastosowanie ich do wzmacniania kamieni naturalnych i sztucznych oraz analiza zmian wywołanych ich starzeniem, badanie nad zastosowaniem mikro-emulsji silikonowych do hydrofobizacji kamieni, badanie nad strukturalnym wzmacnianiem i hy-drofobizacją kamieni, badanie przydatności farb wapiennych, silikatowych i silikonowych do prac konserwatorskich. Wśród sukcesów Zakładu trzeba też uwzględnić kompleksowe opracowanie problematyki konserwatorskiej murów ceglanych i metod konserwacji zabytków żeliwnych oraz ze stopów miedzi.
.132