Cewki
—rrm_ symbol ogólny cewki
Wśród cewek indukcyjnych wyróżnia się dwa zasadnicze typy:
a) układ jednej cewki, której parametrem dominującym jest indukcyjność własna L,
b) układ dwóch cewek sprzężonych magnetycznie, których głównym parametrem, oprócz indukcyjności własnych obydwu cewek (odpowiednio Li i L2) jest indukcyjność wzajemna.
Cewki dzielimy ze względu na:
a) z jakiego materiału jest wykonany rdzeń:
- cewki indukcyjne bezrdzeniowe (powietrzne) - wówczas magnetoprzewodem dla strumienia magnetycznego wzbudzonego jest powietrze,
- cewki indukcyjne rdzeniowe o magnetowodzie z materiału ferromagnetycznego (otwartym lub zamkniętym). Użycie rdzenia ferromagnetycznego powoduje zwiększenie indukcyjności własnej, a w cewkach sprzężonych magnetycznie -zwiększenie indukcyjności wzajemnej,
b) ze względu na budowę:
- cylindryczne (solenoidalne),
- płaskie,
- toroidalne,
- o przekroju kołowym,
- o przekroju wieloboku,
- cewki wykonane techniką cienkowarstwową.
W rzeczywistej cewce indukcyjnej, oprócz indukcyjności, uwzględnia się parametry resztkowe: rezystancję lub konduktancję, uzwojenia (reprezentujące straty w przewodach doprowadzających, straty w dielektryku) oraz zastępczą pojemność międzyzwojową.
Rys. 4.1.1. Symbol cewki rzeczywistej [1]
Parametrami podstawowymi charakteryzującymi cewkę są:
a) indukcyjność zastępcza - L,
b) dobroć - Ql.
Dławiki są to cewki z rdzeniem ferromagnetycznym o nieliniowej charakterystyce magnesowania rdzenia. Jest to element o dużej indukcyjności własnej, którego zadaniem jest eliminowanie lub tłumienie składowej zmiennej sygnału w obwodzie. Zwykle współpracuje on z kondensatorami, tworząc filtry dolnoprzepustowe. W zależności od częstotliwości pracy, wyróżniamy dławiki małej i wielkiej częstotliwości.
Dławiki wykonuje się z cieńszego drutu niż cewki indukcyjne (ich średnica wynosi od 0,05 do 0,1 mm), gdyż ich rezystancja odgrywa drugorzędną rolę.
„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
8