3813101003

Ro z mo wy

Strona 0 2

'WwoCrwcb okwAsCćt&h... dziewoi wożą

obowiązkom dyrektora i wracać do witMwłwinłiwT ftSTni

tak i i

Nasza „Dyrekcja" w pracy

Fot. Sara Józefina Jabłońska Niewielu nauczycieli znajduje dla uczniów czas - zawsze i wszędzie. Czy to jest piątek, kiedy każdy chciałby iść do domu, czy poniedziałek rano, kiedy niektórzy jeszcze czują weekend. A taka otwarta na nas jest właśnie Pani Ilona Madzio, „dyrekcja” naszej szkoły, którą zaprosiłam do rozmowy...

Czy zawód nauczyciela matematyki był Pani powołaniem?

Nie nazwałabym tego powołaniem. To po prostu była zabawa, i tak pozostało. Chociaż teraz to już praca. I faktycznie, w moim życiu matematyka od zawsze wiodła prym, ponieważ... jej nie trzeba się uczyć.

Czy gdyby Pani teraz miała wybierać miedzy stanowiskiem dyrektora a tylko nauczyciela, to zdecydowałaby się Pani po raz kolejny objąć to bardzo odpowiedzialne stanowisko?

Trudno powiedzieć. Chyba zależałoby to od sytuacji, w jakiej podejmowałabym decyzję. Teraz, gdy mam dość dużo czasu, ponieważ mam dorosłe dzieci, mieszkające poza domem, mogę poświęcić się domu codziennie około godziny 17, co mi nie przeszkadza.

Od zawsze była Pani związana zLOSTO?

Pracę zaczynałam w szkole podstawowej, gdzie uczyłam 6 lat, a potem przyszłam do liceum społecznego. Przez wiele lat byłam tutaj nauczycielem.

Jak wiadomo, sta no wsi ko dyrektora to nie tylko podpisywanie sterty urzędowych papierów. Jest też stresujące, denerwujące bądź po prostu czasochłonne. Ma Pani w zanadrzu coś, co pozwala się odstresować? Uczenie dzieci (szeroki uśmiech).

Jak ocenia Pani uczniów obecnych i tych z wcześniejszych roczników?

Oceniam teraz ludzi zupełnie inaczej, lepiej - niezależnie czy jest to uczeń, czy człowiek przypadkowo spotkany. Im jestem starsza, tym jestem bardziej tolerancyjna, lepiej rozumiem ludzkie problemy, przez co lepiej ludzi oceniam. Jednak uczniowie przychodzący teraz do szkoły wiedzą mniej, niż ci, których uczyłam jeszcze parę lat temu. Jest to raczej wina sposobu nauczania, a nie samych uczniów. Ludzie pewnie się nie zmienili sami w sobie, tylko w moich oczach.

Jak sobie Pani wyobraża siebie za parę lat?

Na pewno przestanę być dyrektorem (śmiech), ale chyba nigdy nie przestanę być nauczycielem, bo to troszeczkę wrasta w krew i łapię się na tym, że wobec obcych dzieci zachowuję się też jak nauczyciel, a nie przypadkowy przechodzień. Dlatego uważam, że to jednak zostanie we mnie już na zawsze. Poza tym nie wyobrażam sobie życia bez LO STO!

A jak według Pani za parę lat będzie wyglądała nasza szkoła?

Mam nadzieję, że będzie miała takich samych uczniów jak w tej chwili. No może troszkę mądrzejszych...

Czy jest coś, co chciałaby Pani teraz zmienić w LO STO?

Nie widzę potrzeby jakiś radykalnych zmian. Może chciałabym, by budynek był większy, ładniejszy. Na pewno brakuje sali gimnastycznej dla uczniów, auli, świetlicy, gdzie mogliby spędzać czas pomiędzy zajęciami, ale -niestety - nie da się tego na razie spełnić.

Czy uważa Pani, że LO STO różni się od innych placówek?

W pewnym sensie jest inne. Uważam, że u nas uczniów traktuje się w zupełnie wyjątkowy sposób. Z racji tego, że jest nas niewielu, lepiej się znamy. Do każdego można podejść indywidualnie. Mam nadzieję, że zdecydowana większość nie czuje się stłamszona.

Jak ocenia Pani projekt unijny, aktualnie realizowany w naszej szkole?

Trudno jest mi go ocenić. Pierwszy

przedsięwzięciu, ale uważam, że daje duże szanse młodzieży. Zarówno w rozwoju w danym kierunku nauki, jak i w tym czysto hobbistycznym, właśnie poprzez koła zainteresowań. Może wiele rzeczy można by zrobić lepiej, ale nie jest najgorzej. Uważam też, że w przyszłości, gdy pojawi się taka możliwość, na pewno będę zabiegać o to, by LO STO uczestniczyło w podc^t^^i projektach.    p’W'5

UNIA EUROPEJSKA

EUROUJSKI fUNOUSZ SPOŁECZNY