3813573625

miejsca w centrum wszechświata¹⁴. Prace M. Kopernika bezpośrednio wpłynęły na dalszy rozwój astronomii, fizyki, prawa i innych dziedzin. Jego dzieło kontynuowali między innymi Kepler, Galileusz, Newton i Einstein¹⁵.

Za twórcę nowożytnej inżynierii kosmicznej uważa się Rosjanina, Konstantego Ciołkowskiego, który w 1903 r. sformułował teorię lotu rakiety i dał podstawy do fundamentalnych zasad konstrukcji rakiety kosmicznej. Pomimo, iż nigdy żadnej nie wystrzelił, postulował, że tylko rakiety wielostopniowe są w stanie osiągnąć prędkość naddźwiękową wymaganą do lotu kosmicznego¹⁶.

Pierwsza wzmianka o nadchodzącej konieczności sformułowania prawa kosmicznego została przedstawiona przez belgijskiego prawnika, Emilie Laude, w 1910 r. w dziele “Comment s'appelera le droit qui regira la vie de'air" ¹⁷. W tym samym okresie niektóre prace dotyczące prawa międzynarodowego a odnoszące się do kwestii górnego limitu suwerenności państw — fundamentalnego problemu w prawie kosmicznym po dzień dzisiejszy¹⁸ - podnosiły kwestię przyszłego prawa kosmicznego. Wspomnieć tu należy przede wszystkim prace V.A. Zarzara ¹ oraz E.A. Korovina²⁰. W 1928 r. Herman Potoćnik ze Słowenii, pod pseudonimem Hemann Noordung opublikował “The Problem of Space Travel: The Rocket Motor", w którym to dziele przedstawił ideę utworzenia stacji kosmicznej na orbicie geostacjonarnej, służącej do obserwacji Ziemi. Koncepcja ta była jednak bardzo techniczna, a nie prawna²¹. Najprawdopodobniej pierwszą w historii rozprawę naukową dotyczącą prawa kosmicznego napisał Czech Yladimir Mandl w 1932 r.,

¹⁴    Nicolai Copernici Torinensis De revolutionibus orbium coelestium, Libri VI (O Obrotach Sfer Niebieskich, Ksiąg VI), po raz pierwszy wydrukowane w 1543 r. w Norymberdze tuż przed śmiercią Kopernika. Istotnym faktem jest, że grecki matematyk, Arystarch z Samos, przedstawił heliocentryczną hipotezę już w III wieku p.n.e. Jednakże jest bardzo mało dowodów na to, że kiedykolwiek rozwinął tę koncepcję poza podstawowy zarys. Zob. J.L.E. Dreyer, A History of Astronomy from Thales to Kepler, New York 1953, str. 135-148; Ch.M. Linton, From Eudoxus to Einstein—A History of Mathematical Astronomy, Cambridge 2004, str. 39.

¹⁵    Zob. S. Hawking, On The Shoulders of Giants. The Great Works of Physics and Astronomy, Penguin Books, London 2002.

¹⁶    G. Reynolds, R. Merger, Outer Space: Problems of Law and Policy, 2nd ed., Westview Press, Oxford 1998, str. 1-2.

¹⁷    E. Laude, Comment s'appelera le droit ąui regira la vie de'air, Revue Juridique de la Locomotion Aerienne (RJLA), t.l, 1910, str. 16-18.

¹⁸    Zob. dalej rozdział 1(3)3.2 niniejszej rozprawy.

¹⁹    V.A. Zarzar, Mezhdunarodnoye publichnoye vozdushnoye pravo, Voprosi vozdushnogo prava, Soyuz obtshestv druzhbi aviatsionnoi i khimicheskoy oboroni i promishlennosti, t.l, 1927, str. 90-103.

²⁰    E.A. Korovin, La conąuete de la Stratosphere et le droit intemational, Revue generale de droit international public (RGDIP), 1934, str. 675-686. Zob. więcej: G. Gal, Space Law, Oceana Publications: Dobbs Ferry, New York 1969, str. 23

²¹    F. Lyall, P.B. Larsen, Space Law: A Treatise, Ashgate: Surrey (England) 2009, str. 5

16