4380217316

Ćw. nr 3 - Usługi centrali abonenckiej DGT 2014-03-26

Rys. 2. la Ogólna struktura sieci telekomunikacyjnej

Z powyższych definicji wynika, iż w sieci telekomunikacyjnej nie istnieje stałe łącze na drodze między dwoma abonentami. Każde połączenie między dwoma abonentami jest ustanawiane po wybraniu numeru abonenta docelowego przez abonenta inicjującego połączenie. Łącze takie składa się z wielu łączy pośrednich występujących na drodze między abonentami i wielu węzłów przez które zestawiane (komutowane) połączenie przechodzi. W taki sposób, że na czas rozmowy tworzone jest jedno „długie” łącze, które niezwłocznie po odłożeniu mikrotelefonu na widełki aparatu jest kasowane. W sieci telekomunikacyjnej takie łącze nazywamy łączem komutowanym (switched linę) i jest ono zestawiane przy każdorazowym wywołaniu generowanym przez użytkownika. Zaletą takiego rozwiązania jest możliwość zestawiania połączeń między różnymi punktami sieci.

2.2 Struktury sieci teleinformatycznych

W dzisiejszych sieciach telekomunikacyjnych możemy wyróżnić cztery podstawowe typy struktur sieci:

-    Struktura kratowa (mesh), dawniej nazywana „każdy z każdym” zakłada, iż każdy węzeł sieci jest połączony z każdym innym węzłem tej sieci. Niewątpliwą zaletą takiego rozwiązania jest duża niezawodność struktury, gdyż uszkodzenie łącza pomiędzy dwoma dowolnymi węzłami nie powoduje utraty łączności między nimi. Wadą takiej struktury jest duża nadmiarowość ilości łączy, a co za tym idzie wysoki koszt budowy. Jak łatwo zauważyć, liczba łączy w sieci zawierającej n węzłów wynosi n(n l)/2. Przy dużej liczbie węzłów takie rozwiązanie jest nie do przyjęcia.

-    Struktura gwiaździsta (star) zakłada istnienie jednego węzła o wyższym priorytecie, do którego doprowadzane są łącza od węzłów o niższym priorytecie. Całość tworzy strukturę przypominającą gwiazdę. Takie rozwiązanie wymaga

Laboratorium Systemów łączności w transporcie

Zakład Telekomunikacji w Transporcie Wydziału Transportu Politechniki Warszawskiej