4558207038

24 S. Jewtuchowicz

mosławska-Baraniecka [9, 10]. Autorka ta wyróżnia w plejstocenie serię osadów, które powstały na przedpolu nasuwającego się lodowca środkowopolskiego. Osady te są produktem procesów stokowych i tworzących się na przedpolu lodowca zastoisk. Cechą tych utworów jest cykliczność sedymentacji. Osady te nazywa autorka serią zasypania, gdyż miały one zasypać rzeźbę interglacjału wielkiego. Z tego względu seria zasypania ma stanowić przewodni poziom stratygraficzny w profilach wiertniczych plejstocenu środkowej Polski.

Posługując się kryteriami serii zasypania, autorka ta w okolicy Łęczycy wyróżnia trzy poziomy gliny, które reprezentują trzy stadiały zlodowacenia środkowopolskiego. W tym układzie stadiałów nie mieści się czołowa morena kutnowska, gdyż nie ma odpowiednika w postaci odrębnego poziomu gliny morenowej. Autorka przypuszcza jednak, że wskutek naporu lądolodu nastąpiło tu zsunięcie gliny podłoża, co spowodowało zwiększenie miąższości tego osadu i utworzenie wału morenowego. Zdaniem autorki, czołowa morena kutnowska tworzy albo czwarte stadium zlodowacenia środkowopolskiego, albo transgresywną fazę stadiału mazowiecko-podlaskiego. Glina zlodowacenia krakowskiego jest zniszczona i mogła się przechować tylko w głębokich obniżeniach podłoża. O osadach starszego zlodowacenia niż krakowskie autorka nie wspomina.

Należy zaznaczyć, że na badanym terenie nie wykryto jeszcze orqa-nicznych utworów interstadialnych lub interglacjalnych. Dlatego podział stratygraficzny z konieczności musi się opierać tylko na klasyfikacji glin i rozdzielających je osadów akumulacji rzecznej i zastoiskowej. Jednak nie wszystkie gliny występujące w poszczególnych otworach wiertniczych można zaliczyć do moren dennych, a rozdzielający je piasek do osadów okresów międzylodowcowych. Przykładem tego jest przekrój przedstawiony na rycinie 12. Przekrój ten przecina teren w kierunku równoleżnikowym na przestrzeni 5 km. Wiercenia są tu rozmieszczone prawie co 250 m, co gwarantuje dokładne odtworzenie budowy plejstocenu na tym odcinku.

Przekrój na rycinie 12 dowodzi, że w strukturze gliny morenowej mogą występować soczewki piasku, które tworzyły się albo podczas akumulacji tej gliny, albo później w szczelinach wskutek wymywania cząstek pylastych przez przesączającą się nimi wodę. Dlatego izolowane soczewki piasku w glinie nie mają żadnego znaczenia dla stratygrafii. Na rycinie 13 zaznaczają się tylko dwa poziomy gliny morenowej reprezentujące dwie moreny denne zlodowacenia środkowopolskiego.

Drugi poziom gliny jest bardzo zniszczony i przechował się przeważnie w obniżeniach. We wschodniej i zachodniej części profilu leży