4558207062

Litologia i stratygrafia czwartorzędu 35

waceniu ulegała dużym zmianom. Próbę przedstawienia tych zmian w plejstocenie wykonano na podstawie odtworzenia wysokości spągu glin morenowych reprezentujących poszczególne zlodowacenia. Wysokość spągu glin przedstawia rzeźbę tej powierzchni, która obecnie rozciąga się pod poszczególnymi morenami dennymi. Należy zaznaczyć również, że prawdopodobnie nie są to te same powierzchnie, na które nasuwały się poszczególne lodowce, gdyż erozja aktywnego lodu mogła wpływać na pewien stopień przekształcenia rzeźby obszaru, który był pokrywany przez lądolód. Pomimo tych zmian należy jednak sądzić, że zasadnicze rysy rzeźby nie zostały zatarte. Dlatego odtworzone pod poszczególnymi glinami morenowymi powierzchnie (ryc. 19 ,20) przynajmniej w ogólnych zarysach pozwalają poznać zmiany, jakie następowały na badanym terenie w okresach międzylodowcowych.

Przy rekonstrukcji dawnej rzeźby dla porównania zastosowano ten sam układ poziomic co na mapie podłoża plejstocenu. Poza tym na mapach dawnej rzeźby odpowiednią sygnaturą zaznaczono brak danej gliny, która powinna pokrywać omawianą powierzchnię.

Pod najstarszą — pierwszą gliną morenową występuje powierzchnia podplejstoceńska. Glina ta, jak już zaznaczono, jest w 79,8% zniszczona i występuje wyspowo.

Spąg drugiej gliny leży na osadach, które utworzyły się podczas interglacjału wielkiego (ryc. 19). Glina drugiego poziomu nie tworzy pokrywy ciągłej. W strefie dna pradoliny i w strefie moreny kutnowskiej jest zniszczona.

Ukształtowanie powierzchni wyznaczonej przez wysokość spągu drugiej gliny jest podobne do rzeźby podłoża. Występuje ten sam układ wzniesień i te same doliny co w powierzchni podplejstoceńskiej. Niewielkie różnice w zmianie wysokości są spowodowane przez osady zlodowacenia krakowskiego oraz resztki osadów, które były nagromadzone w interglacjale wielkim. Osady te nie zmieniają jednak zasadniczych rysów przebijającej się rzeźby podłoża.

Z ryciny 19 wynika, że denudacja w dużym stopniu zniszczyła osady nagromadzone przed akumulacją drugiej gliny. Kierunek procesu rzeź-botwórczego był określony przez morfologię podłoża i przejawiał się w dążeniu do odpreparowania jego form. Odpreparowanie przedplejsto-ceńskich dolin świadczy, że kierunek odwodnienia w okresie przed osadzeniem drugiej gliny morenowej był podobny do kierunku z okresu przedplejstoceńskiego.- Nachylenie powierzchni do dna pradoliny wska- _ żuje, że forma ta tworzyła główny kanał odprowadzający wodę z badanego terenu.

Po osadzeniu drugiej gliny proces niszczący nie stracił na sile, wskutek czego glina zostaje usunięta z wielu miejsc, przeważnie ze