5018281776

Kronika 393

Z tego powodu ostatnie pracownice odeszły z zatrudnienia etatowego w czerwcu 1998 roku. Mgr Maria Niewiadomska-Rudnicka zrezygnowała całkowicie ze współpracy, druga mgr Małgorzata Wilbik pomaga w pracach ODilE do dziś. Przez cały czas środki na pokrycie kosztów działalności Ośrodka były uzupełniane różnymi co do wielkości i niccorocznie pozyskiwanymi dotacjami.

Należy nadmienić, że po stałym uruchomieniu w Łodzi studiów etnograficznych w 1972 roku, w latach następnych Ośrodek korzystał z pomocy (10 dni pracy w roku akademickim) około 10-osobowcj grupy studentów, którzy zaliczali w Ośrodku praktykę instytucjonalną. Niestety w nowych, oszczędnościowych programach nauczania praktyka ta została zlikwidowana i nawet na tę niewielką pomoc Ośrodek nie może liczyć.

Przez pierwsze kilka lat po likwidacji zatrudnienia etatowego w Ośrodku organizowano dyżury (2 godz. w tygodniu) na zasadzie pracy społecznej byłej pracownicy Ośrodka oraz pomocy pracownicy archiwum naukowego, wyznaczonej przez dyrektora Instytutu. Od czasu przeniesienia pokoju Ośrodka z drugiego piętra Instytutu na parter, w pobliże biblioteki i archiwum Instytutu, raz w tygodniu dwugodzinny dyżur pełniła w nim pracownica archiwum Instytutu, a po uzgodnieniu telefonicznym, informacji udzielała na miejscu kierowniczka ODilE. Niestety, w ramach oszczędności, w roku akademickim 2009/2010 ograniczono w bibliotece Instytutu liczbę pracowników i archiwistka instytutowa pełni dyżury w bibliotece. W Ośrodku pomaga kierowniczce ODilE dorywczo, w razie istotnej potrzeby.

Przedstawione okoliczności spowodowały, że cały okres działalności Ośrodka podzielić można na kilka podstawowych okresów różniących się intensywnością działań, efektami i charakterem pozyskiwanych rezultatów.

Zapoczątkowanie prac Ośrodka

Początek prac Ośrodka przypadł na lata sześćdziesiąte XX wieku, w którym to okresie Katedra Etnografii UŁ nie prowadziła pracy dydaktycznej. Sytuacja ta pozwoliła na poświęcenie Ośrodkowi szczególnej uwagi. Zgodnie z przyjętym planem działania należało zacząć gromadzić potrzebne dane, z czym wiązały się podstawowe problemy techniczne, jak również sprawa ustalenia zakresu zbieranych informacji oraz techniki ich archiwizowania. Główny problem archiwum stanowił sposób pozyskiwania danych, ich kolekcjonowania, podziału i wreszcie odszukiwania w zbiorze archiwalnym.

Organizacja bazy dokumentacyjnej

W latach 60. i 70. zarówno muzea, jak i inne instytucje i placówki naukowe gromadziły informacje systemem kartotekowym. Dyskusja koncentrowała się wokół kwestii wyboru najlepszych systemów wyszukiwawczych, z czym łączył się podstawowy problem wypracowania systemu klasyfikacji danych, związany nierozłącznie z zakresem przedmiotowym dyscypliny, wyodrębnieniem jej dziedzin i stosowanymi pojęciami. W znanych nam placówkach europejskich panowała ogromna