5600235812

Joanna Biedacha - Ryzyko ubezpieczeniowe odpowiednia dla ryzyk, których prawdopodobieństwa realizacji są duże a wartości strat nimi wywołanych wysokie.

Zatrzymanie ryzyka (risk assnmption) to jedna z najczęściej stosowanych metod sterowania ryzykiem. Polega na wewnętrznym finansowaniu skutków ryzyk w przypadku ich realizacji. W przypadku, gdy zatrzymanie ryzyka jest następstwem świadomej decyzji, mówimy o aktywnym zatrzymaniu ryzyka. Jeśli natomiast zatrzymanie ryzyka następuje bezwiednie na skutek zaniedbania, ignorancji, obojętności czy lenistwa, mamy do czynienie z pasywnym zatrzymaniem ryzyka. Ogólnie zatrzymanie ryzyka jest metodą tańszą niż zastosowanie innych metod, szczególnie w przypadku strat niższej wartości. Metoda ta pozwala na wygenerowanie oszczędności poprzez pobudzenie stosowana działań prewencyjnych. Zazwyczaj stosują ją firmy o stabilnej sytuacji finansowej dysponujące dużymi kapitałami. Najczęściej zatrzymywane są ryzyka, których realizacja, zakładając najgorszy scenariusz, nie będzie stanowiła zagrożenia dla standingu finansowego przedsiębiorstwa, a także te, które z dużym prawdopodobieństwem można przewidzieć. Wreszcie zatrzymywane są też te ryzyka, dla których inne metody manipulacji nie są dostępne.

Specyficzną formą aktywnego zatrzymania ryzyka jest samoubezpieczenie, czyli gromadzenie rezerw pieniężnych na wypadek zmaterializowania się ryzyka w postaci strat. Jest ono stosowane, gdy szkody są przewidywalne. Co prawda, samoubezpieczenie nie gwarantuje zabezpieczenia w przypadku szkód katastrofalnych i nie wiąże się z dodatkowymi usługami (np. prewencją szkodową) oferowanymi zazwyczaj niejako automatycznie przez firmy ubezpieczeniowe, ale jest tańsze niż ubezpieczenie (do składki ubezpieczeniowej tzw. czystej, dolicza się różnego rodzaju narzuty, których to kosztów brak w przypadku samoubezpieczenia), szkodowość jest niższa a składki nie są zawyżane w celu wyrównania portfela ubezpieczeń, jak ma to często miejsce w ubezpieczeniach.

Kontrola ryzyka (risk control) jest pozytywną metodą obchodzenia się z ryzykiem. W pierwszej kolejności składają się na nią działania zmierzające do ograniczenia ryzyka, głównie poprzez zmniejszenie częstości występowania strat (prewencja szkodową). Jeżeli pomimo działań prewencyjnych dojdzie do realizacji ryzyka, podejmuje się wówczas kroki mające na celu ograniczenie poniesionych strat (redukcja szkód).

Repartycja strat (risk dislribution), nazywana inaczej dystrybucją lub dzieleniem ryzyka, polega na rozłożeniu skutków finansowych realizacji danego ryzyka na określoną grupę podmiotów. Podmiotami tymi są najczęściej uczestnicy wspólnego konsorcjum, funduszu, przedsięwzięcia, itp.

Transfer ryzyka jest przeciwieństwem zatrzymania ryzyka. Celem tej metody jest przeniesienie ryzyka na inny podmiot. Metoda polega na finansowaniu skutków realizacji ryzyka ze środków finansowych będących w posiadaniu otoczenia przedsiębiorstwa eksponowanego na ryzyko. Transfer ryzyka gwarantuje firmie stabilność finansową, co pozwala w dużym stopniu uodpornić się na ryzyko bankructwa bądź poważnych kłopotów finansowych w przypadku realizacji ryzyka. To z kolei pozwala na realizowanie długoterminowych planów inwestycyjnych i zapewnia firmie dobrą reputację. Transfer

-9-