5600235826

podmokłych przez ptactwo wodne może znacząco wpłynąć na liczbę osobników zagrożonych skutkami awarii. Na przykład, przejściowe zanieczyszczenie stawu poza sezonem rozrodczym traszek może mieć mały wpływ na populację jako całość, ale będzie miało katastrofalne skutki w sezonie rozrodczym, gdy wszystkie osobniki dorosłe i młode znajdują się w wodzie.

Zniszczenia siedlisk, gatunków i populacji

W przypadku większości gatunków dokładne wymagania siedliskowe są tmdne do określenia, a dla wielu w ogóle nie są znane. Organizmy osiadłe, takie jak rośliny lub mało ruchliwe gatunki zwierząt, mogą w zaspokajaniu swoich potrzeb całkowicie polegać na konkretnej „wyspie" siedliskowej. Długotrwale przetrwanie lokalnej populacji danego gatunku zajmującego określoną „wyspę” siedliskową może też zależeć od obecności innych populacji zajmujących inne „wyspy”. Populacje zajmujące różne "wyspy” siedliskowe tworzą razem tzw. metapopulację, co wynika z migracji i emigracji osobników pomiędzy „wyspami'.

Gatunki mobilne, takie jak ptaki i duże ssaki mogą korzystać z całego spektrum zasobów środowiskowych i nie są całkowicie uzależnione od konkretnego siedliska, jednak utrata lub zniszczenie części użytkowanego terytorium może poważnie wpłynąć na możliwości przetrwania gatunku. Znane są na przykład minimalne wymiary terytorium lęgowego dla niektórych gatunków ptaków. Jeżeli w wyniku awarii część terytorium lęgowego stanie się nieużyteczna, zmniejszeniu ulegnie sukces reprodukcyjny, ponieważ niemożliwe będzie wykarmienie młodych.

Gdy zostanie zniszczone siedlisko wykorzystywane przez ptaki wędrowne, populacja może być w stanie wyemigrować na inne obszary, o ile pozwala na to strategia migracyjna danego gatunku. Nie mo żna jednak zakładać, że wszy stkie gatunki są w stanie zmienić swoje strategie migracyjne w odpowiedzi na utratę siedliska. Utrata siedliska lęgowego lub zimowego może prowadzić do zmniejszenia rozmiarów populacji, nawet gdy skutki awarii nie dotknęły jej bezpośrednio. Należy też wziąć pod uwagę stadium cyklu życiowego danego gatunku, ponieważ organizmy są różnie podatne na wpływy zewnętrzne w zależności od stadium rozwoju.

Zniszczenie struktury ekosystemu samej w sobie (np. składu gatunkowego) podlega problematyce ochrony przyrody, niezależnie od tego czy wpływa to na funkcjonowanie ekosystemu i kontynuację procesów przyrodniczych, czy też nie.

C.1.3. Zagadnienia środowiskowe w Dyrektywie Seveso II

Dyrektywa Seveso II (96/82/WE) - jest to podstawowa dyrektywa Unii Europejskiej dotyczącą dużych awarii przemysłowych - jej cele to: (i) zapobieganie poważnym awariom przemysłowym, (ii) ograniczanie skutków awarii niekorzystnych dla ludzi i środowiska.

Dyrektywa Seveso II i powiązane z nią regulacje transponujące jej zapisy do prawa krajowego nie mają zastosowania tylko do określonych typów działalności przemysłowej, ale (z pewnymi wyjątkami) do wszystkich zakładów’, w których są stosowane lub magazynowane substancje niebezpieczne w ilości przewyższającej ustalone progi.

Artykuły 5-9, 11-15, 18 i 19 odnoszą się do zagadnień środowiskowych. W szerokim rozumieniu Dyrektywa Seveso II wymaga, aby operator zakładu podlegającego dyrektyw ie zapobiega! wystąpieniu awarii przemysłowej i minimalizował jej niekorzystne skutki dla ludzi i środowiska, poprzez identyfikację potencjalnych zagrożeń i wdrażanie wszystkich środków koniecznych nie tylko ze względu na zapobieganie awariom, ale także ograniczających ich ewentualne skutki. Pow inno to gwarantować wysoki poziom ochrony ludzi i środowiska. Podejmowane w związku z tym kroki powinny obejmować sformułowanie polityki zapobiegania awariom przemysłowym (Major Accident Preventing Policy - MAPP) lub przygotowywanie raportów o bezpieczeństwie dla zakładu. W szczególności dla zakładów o dużym ryzyku wystąpienia awarii (według Dyrektywy Seveso II) raport o bezpieczeństwie pow inien zawierać informacje dotyczące środow iska w otoczeniu zakładu, a zwłaszcza charakterysty kę lokalizacji (łącznie z lokalizacją geograficzną) i poszczególnych komponentów środow iska, tym warunków meteorologicznych, geologicznych i hydrograficznych, oraz jeśli to potrzebne, opis historyczny, a także opisem obszarów, w który ch może dojść do awarii.

Operatorzy’ zakładów powinni uznać, że odpowiedzialność środowiskowa wynika z zapisów całej dyrektywy. Jej zarys jest następujący:

Polityka środowiskowa. Operatorzy muszą opracować ogólne podejście do zapobiegania awariom i ograniczania ich negatywnych skutków, uwzględniające zagadnienia środowiskowe i dające gwarancję wysokiego poziomu ochrony środowiska. Musi być jasne, że wymagania Dyrektywy Seveso II zostały uwzględnione w zakładowym systemie zarządzania.

3