_MIĘDZY USZAMI - KRAKOWSKA FUNDACJA ROZWOJU EDUKACJI NIESŁYSZĄCYCH IM. MARKA MAZURKA_
Projekt „Poza słowami - teatr w języku migowym", IV edycja Akademii Orange, 2013
SCENA IX
Dom pana Tomasza. Wchodzi pan Tomasz ze stróżem.
TOMASZ (do stróża): Słuchaj no, kochanku... A jak ci na imię?...
STRÓŻ: Kazimierz, proszę pana.
TOMASZ: Słuchaj Kazimierzu! Ile razy wrócę do domu późno i ty otworzysz mi bramę, dam ci 20 groszy. Rozumiesz? STRÓŻ: Rozumiem, proszę pana.
TOMASZ: Do tego dam ci każdego miesiąca 10 złotych za to, że nigdy nie będziesz wpuszczał (zapraszał) katarynek. Rozumiesz?
TOMASZ: Tak, rozumiem
SCENA X
Mieszkanie pana Tomasza. Naprzeciw drugie mieszkanie. Tam kanapa, stoły, krzesła. Bardzo skromnie. Pan Tomasz siedzi przy biurku. Wstaje, przeciąga, podchodzi do okna, patrzy.
Na scenę wchodzą dwie kobiety z bagażami. Jedna prowadzi za rękę dziewczynkę.
Dziewczynka ma ciemne włosy, jest ładna, ale ma bladą cerę. Wchodzą do mieszkania, rozglądają się. Mama przyprowadza dziewczynkę do kanapy, pomaga jej usiąść.
Potem razem z drugą kobieta rozpakowują walizki, układają rzeczy.
SCENA XI
Pan Tomasz patrzy przez okno.
Z drugiej strony w mieszkaniu jedna z kobiet zamiata podłogę, druga siedzi na kanapie, wyszywa.
Dookoła pełno materiałów, nici.
Dziewczynka siedzi przy oknie, jest smutna. Rozbiera powoli lalkę, potem z trudem, powoli ją ubiera.
Do dziewczynki podchodzi kobieta (ta, która skończyła zamiatać). Daje dziewczynce bukiet kwiatów.
Dziewczynka rozwiązuje bukiet, wącha kwiatki, układa od nowa bukiet. Mówi do kobiety.
DZIEWCZYNKA: Prawda, mamo, że tu jest smutno...
Pan Tomasz zamyka okno.
TOMASZ (mówi do siebie, zamyślony): Dziwne dziecko. Zawsze taka smutna. Nie biega po pokoju, nie śpiewa, nie śmieje się. Dziwna dziewczynka.
Siada przy biurku.
SCENA XII
Mieszkanie. Meble skromne. Drabina (prowadząca na strych).
NARRATOR: Historia dziewczynki.
Wchodzi kobieta z dziewczynką. Dziewczynka podskakuje radośnie, wyrywa się mamie i biega dookoła stołu. W końcu siada na kanapie. Mama przygotowuje posiłek.