5973829532

Pomiarów ruchu ziaren znaczonych związkami luminescencyjnymi dokonuje się przy pomocy fotokomórki, w oparciu o zdjęcia podwodne. Najczęściej pobiera się próbki rumowiska oraz bada koncentrację ziaren znaczonych. Metoda ta nie może być stosowana do badań drobnych frakcji, gdyż cząstki znaczone łatwo ulegają sklejeniu i często następuje uszkodzenie substancji świecącej.

Metoda magnetyczna

Metoda opracowana Courtois (1970) znalazła szerokie zastosowanie. Wartości progowe początku i zakończenia ruchu rumowiska wleczonego oraz zmienność natężenia transportu różnych frakcji określana jest za pomocą elektromagnetycznego magnetometru. Natomiast po wezbraniach położenie znaczonych magnetycznie żwirów określane jest za pomocą wykrywacza metali (Custer i Ergenzinger 1987, Ergenzinger 1994 , Hassan i in. 1984, Froehlich 1996, Schmidt i Engenzinger 1992).

Znacznikiem są najczęściej odcinki magnesów wprowadzone do ziaren lub wykorzystuje się naturalną zawartość magnetyków w ziarnach. Rejestracja lub detekcja ruchu znaczonych ziaren odbywa się automatycznie, dzięki wykorzystaniu zmian strumienia pola magnetycznego. W przekroju poprzecznym, w dnie koryta rzeki od brzegu do brzegu umieszcza się sieć elektromagnesów, które są równocześnie czujnikami. Podczas przepływu, przejście ziaren z magnetykami nad tymi czujnikami zakłóca pole magnetyczne powodując zmianę indukcji zainstalowanych cewek. Detektor wyposażony w podwójny czujnik przekazuje różnicę napięć do rejestratora. Metoda magnetyczna może być stosowana do równoczesnego pomiaru różnych frakcji, gdyż wystarczy wprowadzać do ziaren magnesy o różnej wielkości. Ograniczona jest jednak średnica ziaren badanych do większych niż 0,03 m. Ponadto, bardzo kosztowna i trudna do wykalibrowania jest aparatura detekcyjna. Główną przyczyną jest to, że w naturalnych korytach często występują elementy metalowe, które łatwo zakłócają rejestrowany sygnał, ponieważ wibracja cewki czujnika daje sygnał taki jak przechodzące nad nią ziarno. Z tych powodów, metoda magnetyczna najczęściej stosowana jest nie do pomiaru intensywności transportu rumowiska, lecz do obserwacji fali transportu rumowiska w czasie wezbrania. Jest to bardzo cenna zaleta, ze względu na możliwość badania samego procesu transportu i pod tym względem nie ma metody konkurencyjnej.