6317101910

zajmującą się wyłącznie sprawami morskimi, a w szczególności zagadnieniami bezpieczeństwa na morzu oraz zapobiegania zanieczyszczaniu środowiska morskiego przez statki. Organizacja rozpoczęła działalność 17 marca 1958 r., w dniu wejścia w życie Konwencji o Międzyrządowej Morskiej Organizacji Doradczej (Inter-Govemmental Maritime Consultative Organization - IMCO) uchwalonej przez ONZ 6 marca 1948 r. Pierwsza sesja Zgromadzenia Organizacji odbyła się w dniach 6-19 stycznia 1959 r. Nazwa wspomnianej wyżej organizacji została zmieniona 22 maja 1982 r. na Międzynarodową Organizację Morską (IMO).

W styczniu 2008 r. członkami IMO było 167 państw, przy czym 3 państwa są tak zwanymi członkami stowarzyszonymi.

Cele działania IMO i programy pracy jej organów, aktualizowane co 2 lata na sesjach Zgromadzenia, są realizowane poprzez szeroką wymianę informacji, analiz i koncepcji rozwiązań dokonywaną w komitetach, podkomitetach, grupach roboczych i innych organach IMO oraz poprzez sporządzanie i uchwalanie umów międzynarodowych, określanie w rezolucjach i okólnikach wymagań i zaleceń, a także poprzez usługi informacyjne i doradcze świadczone państwom członkowskim w ramach współpracy technicznej. Strukturę organizacyjną IMO przedstawiono na rysunku 1.

Językami oficjalnymi IMO są: angielski, arabski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski. Językiem roboczym jest język angielski. Dokumenty na sesje organów IMO publikowane są w języku angielskim, francuskim i hiszpańskim. Grupy robocze (Working Groups) i grupy korespondencyjne {Correspondence Groups) powoływane przez komitety i podkomitety celem rozwiązania konkretnych zadań, pracują i przygotowują dokumenty tylko w języku angielskim.

Organizacja działa poprzez następujące organa: Zgromadzenie, Radę, pięć komitetów oraz Sekretariat. Siedziba główna IMO znajduje się w Londynie. W skład Zgromadzenia będącego najwyższym organem IMO, wchodzą delegaci wszystkich państw członkowskich. Do zadań Zgromadzenia należy między innymi zatwierdzanie w formie rezolucji przedłożonych przez odpowiednie komitety wymagań i zaleceń nieobjętych dotychczas obowiązującymi konwencjami lub wynikających z ducha tych konwencji (wytyczne, instrukcje, interpretacje rozszerzające i inne), które dotyczą przede wszystkim bezpieczeństwa na morzu i zapobiegania zanieczyszczaniu środowiska morskiego oraz związanych z tym zagadnień organizacyjnych, finansowych i prawnych. W tym kontekście ważne okazują się sprawy ogólnoświatowej standaryzacji rozwiązań technicznych celem zapewnienia takiego samego poziomu bezpieczeństwa i niezawodności wyposażenia statkowego oraz ujednolicenia technologii obsługi statków w portach świata.

17