14
która w granicach rozpatrywanego obszaru obniża się od około 20 do 17 m n.p.m.
Innym charakterystycznym elementem rzeźby Basenu Grudziądzkiego są olbrzymie stożki napływowe, usypane w promieniu kilku kilometrów u wylotów dolin rozcinających przyległą wysoczyzną morenową. Największe z nich rozpościerają się na powierzchniach teras IV, III i II. Są to: stożek napływowy Mątawy w zachodniej części Basenu Grudziądzkiego oraz stożki Maruszy (Rudnianki), Turznicy i Młynówki z jej dopływem Strugą Wałdowską w części wschodniej (ryc. 1). Znaczne obszary teras rzecznych i stożków napływowych zajmują pola wydmowe.
Do swoistych cech fizycznogeograficznych Basenu Grudziądzkiego należy również zaliczyć liczne jeziora. Zajmują one według obliczeń S. Kopczyńskiego (1963) l,32°/o powierzchni omawianego obszaru. Oprócz typowych dla doliny Wisły starorzeczy, występujących w granicach współczesnego dna zalewowego doliny, jeziora spotyka się także na powierzchni teras II, III i IV (ryc. 1). Do największych należą Jezioro Rudnickie Wielkie (177,7 ha), jezioro Tarpno (34,5 ha) i Jezioro Flet-nowskie (8 ha). Cechy morfometryczne dwu ostatnio wymienionych zbiorników wodnych wskazują na ich założenie rynnowe (S. Kopczyński 1963).
Basen Grudziądzki został wyodrębniony w podziale fizycznogeogra-ficznym Polski jako samodzielny mezoregion w obrębie subprowincji Doliny Dolnej Wisły pod mianem Kotliny Grudziądzkiej (J. Kondracki 1965, J. Kondracki, J. Ostrowski 1968). Zgodnie z tym podziałem rozpatrywany obszar sąsiaduje od południo-wschodu z mezoregionem Pojezierza Chełmińskiego, od północo-wschodu z makroregionem Pojezierza Iławskiego, od zachodu zaś z mezoregionem Borów Tucholskich. Powierzchnia Kotliny Grudziądzkiej według obliczeń L. Czajkowskiego (1969) wynosi 240 km2. Odpowiada to 1/4 (24,94%) obszaru podprowincji Doliny Dolnej Wisły.