6878602057

64

15—18 m miąższości. Powyżej leży dwudzielny pokład gliny morenowej, szarej na górze, o miąższości około 2 m, i czerwonobrunatnej u dołu, do 1,5 m miąższej. Granica pomiędzy tymi dwiema warstwami uwidacznia się jedynie w postaci zmiany zabarwienia.

Na przynależność powyższych glin do drugiego pokładu morenowego w profilu stratygraficznym zlodowacenia bałtyckiego wskazuje zarówno ich położenie ponad przewodnim poziomem piasków i iłów warwowych, jak i skład petrograficzny frakcji żwirowej (ryc. 30). Górna warstwa gliny morenowej (ryc. 30 — ab) charakteryzuje się mniejszą wartością

Eyc. 30. Strzemięcin. Skład petrograficzny glin morenowych

ab—sf — morena ablacyjno-soliflukcyjna, objaśnienie pozostałych symboli przy ryc. 5

Strzemięcin. Petrographic composition of tills

ab—sf — superglacial-solifluction till; explanation of other symbols to be found with fig. 5

wskaźnika O/K we frakcji 2—5 mm niż we frakcji 5—10 mm (odpowiednio 2,21 i 1,20) i większą wartością wskaźnika K/W we frakcji 5—10 mm w stosunku do frakcji 2—5 mm (odpowiednio 0,52 i 0,90). Podobną, lecz znacznie słabiej wyrażoną różnicę wartości wskaźników petrograficznych wykazuje dolna warstwa gliny (ryc. 30 — dn): O/K wynosi 1,90 i 1,32, K/W — 0,69 i 0,89. Cechą, która różni obie warstwy glin, jest znacznie większy udział skał osadowych niewapiennych, zwłaszcza margli piaszczystych, w dolnej warstwie. Na podstawie podobieństwa cech petrograficznych z drugim pokładem morenowym w profilach Morska, Dolnych Sartowic i Górnych Sartowic należy górną warstwę zaliczyć do moreny ablacyjnej, dolną zaś — do gliny morenowej dennej.

Wyższą część profilu stratygraficznego ukazuje ściana niszy osuwiskowej koło osiedla Strzemięcin, gdzie krawędź kępy osiąga maksymalną wysokość 72—73 m n.p.m. Bezpośrednio pod warstwą humusową występuje tu glina o zabarwieniu szarozielonym z odcieniem brunatnym, która pod względem petrograficznym nawiązuje do gliny ablacyjno-so-liflukcyjnej występującej na Kępie Fortecznej i kępie Górnej Grupy