6914375105

78

z powstaniem działu wodnego koło Łęczycy pierwotne nachylenie teras na zachód uległo zmianie. Najwyższe ich obecne położenie znajduje się na dziale wodnym i stąd opadają one na wschód i zachód. Obie terasy powstały wskutek przepływu pra-Wisły na zachód podczas cofania się lądolodu. Według tego autora wysokość krawędzi dolnej terasy północnej koło Kuchar określa poziomica 119m, na zachód obniża się ona do 115 m, a na wschód pod Orłowem do 105m .

Wysokość dolnej terasy południowej wynosi w okolicy Tumu 115m, stąd obniża się ona na zachód do 111 m i na wschód w Balkowie do 111 m. Dolne terasy są wycięte w glinie morenowej.

Krawędź górnej terasy północnej tworzy strefa pagórków kutnowskich, a południowej — strefa wzgórz ozorkowskich.

Według J. Mikołajskiego [45] pradolina warszawsko-berlińska ma trzy terasy: niższą, która jest terenem dna pradoliny nazywa terasą dyluwialną; średnią — erozyjno-akumulacyjną, zbudowaną z piasków rzecznych i żwirów, oraz wyższą, której wysokość pod Dąbiem wynosi 120m i obniża się do lOOm pod Łowiczem. Terasa ta jest zbudowana, według słów autora, z margli lodowcowych.

B. Krygowski [36], podobnie jak J. Mikołajski, wyróżnia trzy terasy pradoliny warszawsko-berlińskiej, lecz do tego podziału wprowadza inne nazwy. Terasę niższą nazywa denną, średnią — wydmową, a górną — pradolinną główną. Krygowski uważa, że terasa pradolinna główna tworzy się podczas maksimum stadiału, pozostałe są późniejsze i nazywa je popradolinnymi. Autor ten wiąże wiek teras pradolinnych z okresem deglacjacji, natomiast terasy popradolinne uważa za poglacjalne. Do tych zalicza dolną terasę Lencewicza [42] oraz niższą i średnią terasę Mikołajskiego [45].

Załączone profile pradoliny od pagórków kutnowskich do wzgórz ozorkowskich wykazują duże zróżnicowanie rzeźby (ryc. 41). Na profilu I dno pradoliny znajduje się na wysokości 100 m. Szerokość jego wynosi 2,5 km. W kierunku do strefy moreny kutnowskiej powierzchnia wznosi się. Urozmaicają ją niewielkie załamania spowodowane erozją i denudacją. Na południu od dna pradoliny rozciąga się szeroka przestrzeń 105—107 m wysoka, o powierzchni płaskiej, która przechodzi w łagodny stok wznoszący się do 115 m.

Na profilu II (ryc. 41) dno pradoliny znajduje się na wysokości 102m. Po północnej stronie, w Łęce, na wysokości 105m występuje spłaszczenie, które przechodzi w stok o wysokości 115m. Dalej na północ wysokość terenu stopniowo wzrasta aż do pagórków moreny kutnowskiej. W południowej części tego profilu, na wysokości 105—107 m występuje spłaszczenie powierzchni, które przechodzi w słabo zaznaczoną krawędź sięgającą do ll5m wysokości. Tę płaską powierzchnię rozcina Zian