8299308505

stronie nadajnika, co - jak już wspominano - jest dość trudne w realizacji. Jednakże dywersyfikacja nadawania może być realizowana również, gdy charakterystyki kanału nie są znane po stronie nadawczej. W tym celu wykorzystuje się specjalnie zaprojektowane kody zwane kodami przestrzenno-czasowymi. W dalszej części pracy (rozdział 4.) kody te zostaną szczegółowo omówione.

2.2. Zysk multipleksacji [5,6]

0    ile wykorzystanie dywersyfikacji skutkuje - dzięki ograniczeniu wpływu zaników -poprawieniem jakości transmisji sygnału, o tyle multipleksacja (mówiąc ściślej: multipleksacja przestrzenna) umożliwia zwiększenie pojemności kanału, co bezpośrednio przekłada się na znaczne zwiększenie realizowalnych szybkości transmisji w porównaniu do typowych łącz SISO.

Istota multipleksacji przestrzennej sprowadza się do wykorzystania wielu anten dla przesłania równocześnie różnych informacji. W przypadku dywersyfikacji ta sama informacja jest, dzięki np. odpowiedniemu kodowaniu, „rozpraszana” pomiędzy antenami; w tym wypadku sytuacja jest inna: przed wysłaniem informacja jest dzielona na szereg bloków, które są wysyłane równolegle, w tym samym czasie i z wykorzystaniem tego samego pasma częstotliwościowego. Dzięki takiemu podejściu pojemność kanału rośnie w przybliżeniu liniowo względem liczby anten. Rzecz jasna im więcej anten, tym więcej informacji można w danym momencie przesłać, oczywiste jest więc, że wzrost pojemności przekłada się w sposób jednoznaczny na zwiększenie możliwej szybkości transmisji.

Cały problem polega na zapewnieniu odpowiednich dla realizacji multipleksacji przestrzennej warunków. Pod pojęciem „odpowiednich” należy rozumieć takie środowisko, w którym korzyści z implementacji omawianej techniki zrównoważą lub przewyższą jej koszty. Taki, a nie inny sposób transmisji polegający na równoległym nadawaniu z różnych anten różnych informacji stawia bardzo duże wymagania dla odbiornika. Aby rozróżnienie poszczególnych strumieni przestrzennych i, w dalszej kolejności, ich zdekodowanie z zadawalającą jakością było w ogóle możliwe, ważne jest aby środowisko, w którym multipleksacja jest realizowana było możliwie bogate w elementy rozpraszające i w efekcie cechujące się silną propagacją wielodrogową. Postulat ten na pierwszy rzut oka może budzić zdziwienie, jako że propagacja wielodrogowa przez długi czas była traktowana jako zjawisko bezwzględnie niekorzystne; podejmowano również szereg prac pod kątem maksymalnego ograniczenia jego wpływu. Tym niemniej w przypadku multipleksacji przestrzennej właśnie silna wielodrogowość skutkuje tym, iż prawdopodobieństwo skorelowania poszczególnych ścieżek przestrzennych będzie niewielkie i co za tym idzie - rozróżnialność tychże ścieżek będzie wysoka. W praktyce odbiornik wykorzystywać będzie swoiste „identyfikatory przestrzenne” (spatial signalures) każdej ze ścieżek i na tej podstawie będzie wydzielał sygnały wyemitowane z poszczególnych anten oraz dokonywał ich detekcji.

Jak już wspomniano, multipleksacja przestrzenna powinna być wykorzystywana w takich miejscach, w których korzyści z techniki przewyższą koszty związane z jej implementacją. Przez koszty należy w tym miejscu rozumieć przede wszystkim stopień komplikacji algorytmów związanych z nadawaniem (rozdzielanie informacji na szereg podstrumieni)

1    nade wszystko z odbiorem sygnału. Algorytmy te stanowią nie lada wyzwanie nawet dla współczesnej elektroniki, zaś trudności implementacyjne są tym większe, im większa jest liczba anten. Jak więc widać, nie tylko kwestie fizycznego rozmieszczenia anten, ale również

14