8955898791

212

5.8.8. Tworzenie przyporządkowania Sc metodą iteracyjnego doboru

Metoda iteracyjnego doboru tym różni się od metody relacji sprzężeń, że równolegle z doborem wartości wymiarów przeprowadza się optymalizację różnorodności wartości

wymiarów na podstawie grafu relacji sprzężeń G/ll“'^. Tworzenie przyporządkowanie 6c

związane jest z zastosowaniem metody algorytmicznej doboru wartości wymiarów, rozdz. 5.7.3. Wartości wymiarów elementu Y'¹ dobrane są na podstawie operatorów [O], a następnie

po ujednoliceniu Y2;{j«l,jż;m"i)-> Y*^,;(j«l,jz;m«l,mo₁) weryfikowane

konstrukcyjnie. Jeżeli zaistnieje taka konieczność, następuje itcracyjna modyfikacja wartości wymiarów, dla wartości parametrów odpowiadających reprezentantom klas, których wybór opisany został w rozdz. 5.8.3.2.3. Model przekształceń wartości wymiarów Y*' przedstawiono na rys. 5.8.43. Metoda bazuje na obliczeniowych modułach programowych, które charakteryzują się tym, że:

1)    mają strukturę hierarchiczną utworzoną na podstawie struktury systemowej i wariantowej rodziny konstrukcji, rys. 5.7.25,

2)    są obiektowo zorientowane na typowe rozwiązania konstrukcyjne oraz konstrukcje elementów,

3)    są uniwersalne, gdyż nie tylko są podstawą do doboru wartości wymiarów, lecz także do weryfikacji cech konstrukcyjnych.

Moduły programowe są tak utworzone, że po ujednoliceniu wartości wymiarów na podstawie parametru programu następuje ponowna weryfikacja wartości cech konstrukcyjnych. Weryfikacja w programie realizowana jest przez przeskok tych operacji, gdzie dobierane są cechy konstrukcyjne, natomiast realizowane są te operacje, w których ma miejsce określenie naprężeń krytcrialnych, dostosowanie wartości wymiarów do elementów katalogowych i znormalizowanych, spełnianie relacji sprzężeń, itcracyjna modyfikacja wartości wymiarów oraz inne warunki przedstawione w rozdz. 5.7.3. Program doboru wartości wymiarów zbudowany na zasadach modułów programowych i wymienionych powyżej własnościach nazwano programem nawrotnym PO_n. Program PO_n w metodzie iteracyjnego doboru wyposażony jest dodatkowo w moduł optymalizacji różnorodności wartości wymiarów POo, rys. 5.7.25. Model tworzenia przyporządkowanie 6c przedstawiono na rys. 5.8 44, w którym zastosowano programy: GEN323 i GEN261.

Danymi wejściowymi są:

•    wektory zunifikowanych potrzeb X.' ,

•    graf relacji sprzężeń G{ fi *J).

Wyróżniono następujące stadia metody:

1)    dobór wartości wymiarów elementu (program PO„),

2)    klasyfikacja hierarchiczna konstrukcji elementu podstawowego wraz z zapisem dendrogramu i układów klas, które są wstępnymi układami klas dla klasyfikacji iteracyjnej (program GEN323),

3)    klasyfikacja itcracyjna konstrukcji elementu (program GEN261),

4)    krytcrialny wybór układu klas konstrukcji U'_Wł{A’(i ■ l,NO)} na podstawie: funkcji celu (FC1 - FC7), redundancji masy, redundancji względnych kosztów wytwarzania, rozdz. 5.8 3.2.2,

5)    modyfikacja układu klas U"₀{A“(i = l,NO)} ze względu na częstości powtarzających się potrzeb rozdz. S.8.3.2.4, (stadium to nie jest realizowane dla uporządkowania wyprzedzającego rodziny konstrukcji),

6)    wybór reprezentantów klas i ujednolicenie wartości wymiarów elementu podstawowego,

7)    weryfikacja ujednoliconych cech konstrukcyjnych elementu podstawowego.

Dobór i klasyfikacja kolejnych konstrukcji elementów przeprowadzane są według ustalonej przez digraf kolejności konstruowania GK(fI“') rys. 5.8.43, zgodnie z punktami od

1 do 7. Metodę zastosowano przy tworzeniu systemu modułowego siłowników hydraulicznych dla przemysłu wydobywczego, budowlanego i hutniczego (64). Rozszerzono ją stosując dodatkowo zaawansowany program graficzny, gdzie na podstawie sparametryzowanych modeli 3D można przeprowadzić: weryfikację geometryczną modyfikowanych konstrukcji elementów, analizę wariantową dla konstrukcji elementów odpowiadających głównej relacji rodziny konstrukcji (rozdz 5.7.3.2), symulację działania. Tak rozbudowane możliwości tworzenia przyporządkowania 5c zweryfikowano również dla typoszeregu chwytaków kleszczowych w zaawansowanym programie graficznym 1-DEAS Za pomocą analizy wariantowej przy zadanych kryteriach, maksymalnego wytężenia matenahi, odkształcenia i masy, modyfikowano wartości wymiarów ujednoliconych końcówek chwytnych, rys. 5.8.45. Utworzone złożenia w module programowym ASSEMBLY weryfikowano pod względem prawidłowości działania. Optymalnie zróżnicowane konstrukcje elementów oraz złożenia zapisywano w 2D, korzystając z modułu programowego DRAFT ING SETUP, rys 5.8.46.

Wynikiem metody iteracyjnego doboru jest przyporządkowanie $c. które pod względem przyporządkowania było identyczne z 6_B lub nieznacznie odbiegało od niego (tabl. 5.8.12). Natomiast uporządkowane konstrukcje elementów charakteryzowały się mniejszym przewymiarowaniem. Zastosowanie wspomagania komputerowego zarówno w procesie doboru wartości wymiarów, jak i optymalizacji różnorodności wartości wymiarów pozwala uzyskać największą efektywność w procesie tworzenia uporządkowanych rodzin konstrukcji. Dodatkowo integruje stadia tworzenia uporządkowanych rodzin konstrukcji z: tworzeniem złożeń, symulacją działania, weryfikacją MES oraz zapisem konstrukcji.