9157474291

Drewniane pocioski służyły do rozgarniania lub zagarniania żarzących się elementów paliwa piecowego.

Do cięcia wykorzystywano siekacze (tasaki). Krbulje były organicznymi naczyniami z kory lub skóry, w których gotowano mleko poprzez wrzucenie doń kamienia.

Stępy ręczne służyły do obtłukiwania nasion zbóż lub innych roślin. Były to wydrążone pnie, do których wsypywano ziarno i obtłukiwano drewnianym pobij akiem - stęporą. Następnie ze stępy wysypywano ziarno i oddzielano je od plew.

Wykonywano stepy ręczne oraz stępy nożne, w których dźwignię poruszano za pomocą pedału.

Żarna nieckowate były najprostszym i najbardziej archaicznym narzędziem do produkcji mąki, składającym się z kamiennej płyty oraz otoczaka, który służył do wyciskania mąki z ziarna. Żarna nieckowate były stosowane w wielu kulturach, m.in. w STarym Państwie w Egipcie.

Kolejnym wynalazkiem były żarna rotacyjne. Składały się z dwóch płaskich kamieni. Dolna podstawa czasami wykonywana była z drewna. Górna część zawsze była wykonywana z kamienia.

Dolna część żarna rotacyjnego to leżak, a górna to biegun.

Czasami żarno rotacyjne umieszczano w drewnianym kadłubie, który ułatwiał zsypywanie się mąki do specjalnego pojemnika. Nazywano je wtedy żarnem kadłubowym.

Biegun był elementem ruchomym, nieustabilizowanym. Później przedłużono rączkę żarną i przymocowano ją do sufitu. W ten sposób całe żarno było stabilizowane. Ułatwiało to pracę i zwiększało jej wydajność.

Paprzyca była tarczką na trzpniu, którą można było podnosić lub opuszczać. Dzięki temu można było, oprócz mąki, uzyskać łuski, regulując odstęp między pocierającymi o siebie kamieniami. Paprzyca znajdowała się między dwoma kamieniami w urządzeniu zwanym żarnem paprzycowym.

Młyny były urządzeniami mechanicznymi do mielenia mąki. Istniały młyny wiatrowe i młyny wodne. Młyny wiatrowe posiadały cztery śmigi. Na śmigach znajdowały się napióry -deszczułki, które stawiały opór wiatrowi. Napióry służyły do kontrolowania prędkości obracania się śmigów.

Młyny wiatrowe dzieli się na słupowe (koźlaki) i wieżowe (holendry). Koźlaki w przypadku zmiany kierunku wiatru mogły same obracać się ustawiając się w kierunku optymalnym pod względem kierunku wiania wiatru.

Młyny wiatrowe są wynalazkiem średniowiecznej Europy i nie były związane z kulturą ludową.

Młyn wodne miały koła wodne nadsiębierne (zagarniały wodę spadającą z góry) i podsiębierne (wykorzystywały siłę wody strumienia płynącą “od dołu” koła młyńskiego).

Praca do tłoczenia oleju była wykonywana z drewna.

Mięso było często pieczono. Do oskórowania mięsa stosowano narzędzia krzemienne. Były one wydajniejsze niż żalazne i brązowe miecze. Po zabiciu zwierzęcia skórowanie zaczynały się od rozcięcia miękkiej skóry w pachwinie.

Zabitą świnie lub dzika lub kury, kaczki, gęsi patroszono (usuwano wnętrzności), ale nie skórowano (usuwano sierść lub pióra). Zwierzę oblepiano gliną i wkładano do ognia na 2-3 godziny. Następnie glinę rozbijano i wewnątrz znajdowało się upieczone mięso. Technika ta jest nazywana pieczeniem w glinie.

20