W dzisiejszych czasach jesteśmy zmuszeni do poszukiwania nowych źródeł energii. Wpływa na to wiele czynników, z których chyba najważniejszy to chęć produkowania czystej energii, ograniczającej emisję toksycznych związków chemicznych do atmosfery. Drugim powodem zwiększonego zainteresowania produkcją tego typu energii jest na pewno chęć pozyskiwania alternatywnych źródeł energii ze względu na zmniejszającą się ilość, a co za tym idzie wzrost cen tradycyjnych nośników energii (np. ropa naftowa, węgiel kamienny).
I tak też, jedną z możliwości wychodzących naprzeciw tym oczekiwaniom jest odzysk ciepła z urządzeń chłodniczych, którym jest ciepło przegrzania sprężonych par czynnika oraz ciepło ich skraplania.
Aby obniżyć temperaturę środowiska chłodzonego poniżej temperatury otoczenia i utrzymać tą temperaturę na odpowiednio niskim poziomie, należy odbierać od środowiska chłodzonego (w parowniku) odpowiednią ilość ciepła qo. Zgodnie z teorią sprężarkowych parowych obiegów chłodniczych należy przy tym wykonać pracę napędową sprężarki. Do otoczenia (poprzez skraplacz) oddawane jest ciepło skraplanie qi< równe sumie ciepła odebranego ze środowiska chłodzonego qo oraz pracy napędowej.
W owym skraplaczu najpierw odbierane jest ciepło przegrzania par czynnika, którego wartość można określić jako qkP=h(2)-h(2’).Para czynnika o parametrach pkt.2’ na wykresie jest parą suchą nasyconą o temperaturze t (k). Dopiero po osiągnięciu tego stanu rozpoczyna się właściwe skroplenie par czynnika chłodniczego. Wartość właściwą ciepła skraplania możemy określić jako qk’=h(2’)-h(3). w punkcie 3 mamy do czynienia z ciekłym czynnikiem o temperaturze t(k).Zwykle w skraplaczu ma miejsce również dochłodzenie ciekłego czynnika do temperatury t(d) odbierając przy tym ciepło dochłodzenia qa.
Rys. 1. Możliwości odzysku ciepła z obiegu chłodniczego: qk-jednostkowa wydajność cieplna skraplacza, - jednostkowe ciepło przegrzania, r - jednostkowe ciepło skra
plania czynnika chłodniczego, p - ciśnienie skraplania, p - ciśnienie parowania