9728252587

mentu, tradycja Q i inne tradycje Nowego Testamentu, Chrystusowe i apostolskie akty przyjęcia świętych pism Izraela jako dziedzictwa. Pierwszego Testamentu Kościoła oraz akty, które w decydujący sposób przyczyniły się do ustalenia depozytu Objawienia, na przykład określenie Kanonu, wreszcie orzeczenia Urzędu Nauczycielskiego Kościoła przedkładające i wyjaśniające depozyt Objawienia, na przykład dogmaty.

W odróżnieniu od powyższego tradycje (przez małe „t”) to formy liturgii, teologii, katechezy, pedagogii chrześcijańskiej, moralności, prawa kościelnego i sztuki, które stały się istotnymi sposobami samokontynuacji Kościoła Chrystusowego w dziejach rozmaitych Kościołów historycznych.

Kościół katolicki uważa, że święty depozyt wiary i zadanie autentycznej jego wykładni - drogą następstwa (sukcesji) - zostały powierzone przez Apostołów kolegium biskupów. Dlatego zadanie autentycznej interpretacji depozytu wiary pełni w Kościele Urząd Nauczycielski (Magisterium Ecc-lesiae), który tworzy kolegium biskupów z papieżem jako głową.

Objawienie a dialog ekumeniczny i międzyreligijny

Soborowa koncepcja Objawienia stwarza nowe możliwości dialogu z innymi religiami. Jeżeli Objawienie Boże towarzyszy historii ludzkości od samego początku, to udzielanie się Boga w Chrystusie obejmuje nieogarnione przestrzenie czasu i ludzkich serc. Dzięki pogłębieniu rozumienia Objawienia - na Soborze i we współczesnej teologii - otworzyły się także nowe drogi dialogu ekumenicznego i międzyreligijnego. Dlatego można stwierdzić, że ogólna teoria Objawienia nie stanowi już dzisiaj przeszkody między protestantami a katolikami.

II.1.4. Sprawa objawień prywatnych

Opis Objawienia jako „samodarowania się Boga” pozwala głębiej wniknąć w rozróżnienie między „objawieniem publicznym” a „objawieniem prywatnym”. Między tymi rzeczywistościami -stwierdza J. Ratzinger - „zachodzi różnica nie tylko stopnia, ale także istoty”. Kościół katolicki określa swój stosunek do tych objawień, wydając konkretne orzeczenia, na przykład aprobatę treści „Dzienniczka” św. Faustyny, lub też przekazując tzw. informacje negatywne, na przykład w sprawie „rzekomych ukazywań się „Pani wszystkich narodów”, mających rzekomo miejsce w Amsterdamie. Natomiast ogólne i podstawowe zasady dotyczące tej problematyki formułuje Katechizm Kościoła Katolickiego.

a. Katechizm o objawieniach prywatnych

Nauka Urzędu Nauczycielskiego na temat objawień prywatnych została zawarta w punktach 65-67 Katechizmu. Punkty 65. i 66. mają charakter wprowadzający. Tytuł punktu 65. brzmi: „Bóg powiedział wszystko w swoim słowie”. Stwierdza się w nim: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1, 1-2). Chrystus, Syn Boży, który stal się człowiekiem, jest jedynym, doskonałym i ostatecznym Słowem Ojca. W Nim powiedział On wszystko i nie będzie już innego słowa oprócz Niego. Obok wielu innych doskonale to wyraża św. Jan od Krzyża, komentując Hbr 1, 1-2”. W tym miejscu Katechizm cytuje fragmenty dzieła św. Jana od Krzyża „Droga na górę Karmel” (II, 22): „Od kiedy Bóg dał nam swego Syna, który jest Jego jedynym Słowem, nie ma innych słów do dania nam. Przez to jedno Słowo powiedział nam wszystko naraz [i nie ma już nic więcej do przekazania]... To bowiem, o czym częściowo mówił dawniej przez proroków, wypowiedział już całkowicie, dając nam swego Syna. Jeśli więc dzisiaj ktoś chciałby Go jeszcze [o coś] pytać lub pragnąłby jakichś wizji lub objawień, nie tylko postępowałby błędnie, lecz także obrażałby Boga, nie mając oczu utkwionych jedynie w Chrystusa, szukając innych rzeczy łub nowości”.

Następny punkt (66) nosi tytuł: „Nie będzie innego objawienia”. Cytuje się w nim najpierw fragment „Konstytucji o Objawieniu Bożym” II Soboru Watykańskiego (nr 4): „Ekonomia chrześcijańska, jako nowe i ostateczne przymierze, nigdy nie ustanie i nie należy się już spodziewać żadnego

14