9752256933

NOTATKI Z SUPERWIZJI W OŚRODKU POMOCY SPOŁECZNEJ

ma wpływ na wszystkie aspekty ich życia. W programie zmian zawsze trzeba uwzględniać doskonalenie umiejętności tzw. komunikacji podstawowej (pojęcie wideotreningu określające najmniejszą jednostkę komunikacji: sygnał wysyłany przez jedną osobę i jego odbiór przez druga osobę). W naszym projekcie kilkoro Beneficjentów zdecydowało się na podjęcie indywidualnego wideotreningu komunikacji, pozostali korzystają z warsztatów z komunikacji. Oczywiście samo doskonalenie komunikacji nie zawsze wystarczy, niezbędna jest współpraca wielu specjalistów i opracowanie całościowej koncepcji pomocy rodzinie. Zaczynamy od przeprowadzenia diagnozy, która uwzględnia zasoby i czynnika ryzyka rodziny. Pracownik socjalny inwentaryzuje wszystkie znane mu informacje na temat rodziny, określa, jakich specjalistów związanych z rodziną zaprosi do współpracy. Bada również oczekiwania klienta, jego cele, jego sposoby rozwiązań. Ankiety dołączone do bloków planu pomocy pomagają określić, jakich informacji o rodzinie brakuje, a zatem o czym trzeba jeszcze porozmawiać z klientem, na co zwrócić uwagę podczas wizyty w domu, a o co zapytać naszego psychologa, doradcę zawodowego czy specjalistów z innych instytucji. Diagnoza jest podstawą do zbudowania planu pomocy: celów do osiągnięcia przez rodzinę na drodze do usamodzielnienia się, sposobów realizacji. Tak powstały plan pomocy jest propozycją dla klienta. Po jego ewentualnej modyfikacji i akceptacji staje się programem współpracy: klient i jego rodzina - zespół specjalistów i instytucji wspierających. Jest też podstawą zawieranego kontraktu socjalnego.

Pracownicy socjalni podczas superwizji indywidualnych poznawali to nowe narzędzie pracy. Wiele potrzebnych informacji zawierały teczki ich klientów. Sporo było takich punktów, których nie obejmował wywiad np. wspólne posiłki rodziny, kto robi zakupy, czy dzieci biorą udział w zajęciach pozalekcyjnych. Chwila na zastanowienie się, co może dać taka informacja, a potem jak tę zmianę zaproponować rodzinie? „Przecież powiedzą mi, że to nie moja sprawa i co mnie to obchodzi, i że to nie ma nic wspólnego z ich bezrobociem”. Takich obaw było sporo. Jak można określać w planie pomocy np. cel „włączenie dzieci w zajęcia pozalekcyjne”? - to pytanie mogło wynikać z obawy, że w razie niepowodzenia to pracownik socjalny będzie z tego rozliczany. A okazało się, że wystarczyło zapytać klientkę , czy dzieci chodzą na jakieś dodatkowe zajęcia, a już podczas wizyty w następnym tygodniu okazało się, że klientka sama poszła do szkoły i znalazła dla dzieci kółka zainteresowań. Wystarczyło wskazać kierunek, resztę zrobiła sam klientka. I z jaką dumą o osiągnięć swojej podopiecznej mówiła o tym na superwizji pracownica socjalna.

To szerokie spojrzenie na rodzinę, rozmowy na ten temat z klientem zaczęły zmieniać wizerunek pracownika socjalnego w oczach klienta i odwrotnie. Przedstawię to na konkretnym przykładzie.

-Polubiłam moją klientkę - z taką nowiną pojawiła się superwizantka, z którą kilkakrotnie rozmawiałyśmy o negatywnych emocjach, które przeszkadzają w pracy. Klientka była postrzegana jako bardzo roszczeniowa, bardzo nieufna i nieszczera, bardzo trudna w rozmowie.

-Co się zmieniłol- spytałam.

-Nasze kontakty są teraz bardziej na luzie, mniej urzędowe. Starałam się znaleźć wspólny język. Klientka wie, że może przyjść się wyżalić, że możemy porozmawiać o wielu rzeczach, których dotychczas nie poruszałam. To trudne jej zachowanie mogło wynikać z lęku przed

4