1155788157

podsumowania. Zwykle byt to zespół, w którym gtównq rolę odgrywali nauczyciele przedmiotów pedagogicznych. Przewodniq rolę w tym zespole pełnił kierownik praktyk. Odpowiadał za całość prac zwiqzanych z praktykami, czuwał nad ich prawidłowością i spełniał w stosunkowo dużym zespole rolę koordynatora ¹⁰°.

Praktyczne przygotowanie studentów SN do zawodu przebiegało w dwóch etapach: pierwszym była tzw. praktyka wstępna, do której zaliczano: hospitacje, zajęcia próbne, praktykę zajęć pozalekcyjnych. Praktyka wstępna zwykle odbywała się w szkole ćwiczeń SN-u. Drugi etap stanowiła praktyka terenowa zwana często ciqgłq. Praktyka wstępna miała wdrażać studentów do właściwego odbywania różnego rodzaju praktyk pedagogicznych. Przede wszystkim były to próbne obserwacje uczniów pod kqtem psychologicznym, obserwacje życia szkoły, zapoznanie się z organizacjq szkół i placówek oświatowo-wychowawczych, zwiedzanie pracowni, bibliotek i sal klasowych. Zwykle etap ten rozpoczynał się od szkoły ćwiczeń pod bezpośrednim kierownictwem pracownika studium, który powoli przekazywał studenta nauczycielowi. Student towarzyszył nauczycielowi w jego pracy jako asystent, stqd częste określenie tego rodzaju praktyki mianem asystenckiej.

Z tej, jak i z każdej innej formy praktyki student zobowiqzany był do sporzqdzania szczegółowego sprawozdania, które wraz z ocenq opiekuna i nauczyciela stanowiło podstawę jej zaliczenia.

Praktyki wstępne organizowane były w I i II semestrze, a więc łqczyły się z przedmiotami realizowanymi na I roku studiów, głównie z psychologiq i pedagogika. Dobrze zorganizowana praktyka wstępna umożliwiała każdemu studentowi zapoznanie się z całokształtem czynności nauczyciela w szkole. Stanowiła doskonały punkt wyjścia do następnych już czynnych kontaktów studenta z praktykę szkolnę.

Hospitacje stanowiły integralnę część większości praktyk słuchaczy studium. Organizowane były w II i III semestrze studiów. W czasie tych hospitacji studenci prowadzili ukierunkowanq obserwację metodycznę i mieli możliwość sprawdzenia swojej teoretycznej wiedzy z pedagogiki, z metodyki nauczania poczętkowego i metodyk szczegółowych. Przedstawiany im przez hospitowanego nauczyciela wzór stawał się niejednokrotnie punktem odniesienia dla ich późniejszych poczynań dydaktyczno-wychowawczych. Na tyrn etapie praktyk hospitowaniu podlegały zajęcia w klasach I —IV, zajęcia kierunkowe, lekcje wychowawcze, lekcje wychowania obywatelskiego i różnorodne zajęcia pozalekcyjne, jak praca kółek zainteresowań, praca organizacji uczniowskich, zajęcia świetlicowe, uroczystości szkolne i zajęcia pozaszkolne.

Hospitacje te stawały się następnie punktem wyjścia do prowadzenia przez studentów zajęć próbnych. Rozpoczynało się to zwykle w II i III se-

^lwu Zob. M. Żytom r s k a, Z. Radwan, op. cit., s. 143—150.

99