1194638636

55

sarc Galuppicgo. Wśród wykonawczyń wyróżniły się śpiewająca tenorem (!) Sofia Sopra-dacji oraz 3 skrzypaczki, które grały pewnie jakieś koncerty⁷⁰. Tym razem publiczność składała się z 600 „zaledwie” osób. Czwarte z weneckich konserwatoriów, Ospcdaletto nic przygotowało podobnej uroczystości, zapewne z braku możliwości wykonawczych. Po jedynej wizycie Frydeiyka Krystiana w Ospedalctto (14 kwietnia, w Wielki Czwartek) Wackerbarth stwierdził, że muzyka jest tam w upadku.

Niemal każdy z cudzoziemców piszących o weneckich konserwatoriach deklarował się jako miłośnik jednego z nich. W okresie pobytu w Wenecji Fryderyka Krystiana o pierwszeństwo mogły się ubiegać tylko dwa z czterech Ospedali: dclla Pietó i deglTncura-bili. Pieta celowało w wykonaniach muzyki instrumentalnej i po jego stronie opowiedział się np. de Brosses⁷¹, Incurabili było nieprześcignione w muzyce wokalnej i wśród swych zwolenników miało elektora brandenburskiego Karola Alberta (późniejszego cesarza Karola VII)⁷², skromnego polskiego księdza Michała Witosławskiego⁷³, a także królewicza Fryderyka Krystiana. Zapewne o wyborze królewicza zadecydował też fakt, że z konserwatorium tym współpracował blisko Hassę, tytułowany wówczas zarówno kapelmistrzem dworu polsko-saskiego, jak i dyrektorem muzyki w Incurabili⁷⁴. W każdym razie o ih oo wykonaniu wspomnianych wyżej kantat Fryderyk Krystian nie pojawił się już więcej w dci Mendicanti i raz tylko jeszcze odwiedził della Pieta, to aż 11-krotnie składał wi* . ^fy w Incurabili, za każdym razem umieszczając w swych zapiskach pochlebne uwagi o słyszanej tam muzyce. Z kompozytorów granych w Incurabili wymienił tylko nazwisko Hassego, którego Miserere wykonano w Wielkim Tygodniu na zakończenie jakiegoś oratorium, a oratorium Hassego - zapewne Le virtu appiedella croce-stanowiło ozdobę uroczystości św. Krzyża (3 maja). Oceniając oratorium Hassego, Fryderyk Krystian jedyny raz yraził się o tym kompozytorze z rezerwą, przyznał bowiem, iż utwór ten podobał mu się mniej niż jakakolwiek inna kompozycja mistrza. W Wielkim Tygodniu (12 kwietnia) królewicz otrzymał w darze od Apostola Zeno pięknie wydany egzemplarz tekstów oratoriów napisanych przez poetę.

Inaczej niż podczas pobytów Fryderyka Krystiana na Ischii i w Rzymie, w jego weneckiej rezydencji (palazzo Foscarini przy Canal Grandę) rzadko odbywały się koncerty. Dwa z nich wszelako zasługują na szczególną uwagę, ich wykonawcą bowiem był Giuseppe Tartini, o którego działalności w tym okresie wiadomo bardzo niewiele. Na ogół kwituje się ją stwierdzeniem, że wielki artysta wiódł wówczas spokojny żywot pedagoga, nic opuszczając Padwy. Tymczasem 2 kwietnia i 10 maja Tartini koncertował w Wenecji przed Fryderykiem Krystianem. Swymi występami zasłużył sobie w opinii królewicza na miano bezsprzecznie najwybitniejszego skrzypka. Podczas koncertu zaaranżowanego 10 maja miał miejsce swego rodzaju konkurs wiolinistyczny, obok bowiem mistrza wystąpili z powodzeniem dwaj inni skrzypkowie: niemiecki uczeń Tartiniego (mógł nim być Bernard Schclf, muzyk hrabiego Karla von Waldcck⁷⁵) oraz Christian Friedrich Horn, który powrócił właśnie z Turynu, gdzie doskonalił - ze znaczną ponoć korzyścią - swe kompozytorskie i wiolinistyczne umiejętności u innego wielkiego pedagoga, Giovanniego Battisty Somisa. Znajomość zawarta przez Fryderyka Krystiana zTartinim przerodziła się w długoletnie i żywe kontakty dworu drezdeńskiego z padewskim mistrzem. Skrzypkowie z kapeli saskiej (Carl Mathias Lehneis, Johann Heinrich Eiselt, Johann Baptist Hunt, Friedrich Baum) wysyłani byli na naukę do słynnej „scuola delle naziom”, za pośrednictwem Tartiniego August III kupował we Włoszech instrumenty dla swego zespołu⁷⁶.