1194639562

647

W elastycznym rozpraszaniu cząstek alfa zaobserwowano podobnie jak dla deuteronów efekt zanikania maksimów- w rozkładach kątowych [37]. Warto wspomnieć, że podobne zjawisko występuje również dla cząstek ³He [38].

Przekrój czynny na elastyczne rozpraszanie cząstek alfa na pewnych lekkich pierwiastkach bardzo gwałtownie rośnie, gdy zbliżamy się do kątów- bliskich 180^c [33,34,35,36]. Zachodzi podejrzenie, że wiąże się to z tw-orzeniem się „clasterów“ cząstek alfa w tych jądrach. Zjawisko to wymaga jednak bliższego zbadania.

W tej chwili nie dysponujemy jeszcze uniwersalnym potencjałem optycznym dla oddziaływ-ania cząstek alfa z materią jądrową. Zwłaszcza zależność energetyczna tego potencjału zupełnie nie jest znana. Przy energii 40 MeY Igo analizował doświadczalne wyniki elastycznego rozpraszania cząstek alfa potencjałem [31]

U(r) + iW(r)

1100exp

1,17-A¹³\ 0.574    /

— 45,7 i exp

Ir 1,17 AWYl \    0,574    /)

Potencjał optyczny dla oddziaływania trytonów i cząstek ³He z jądrami atomowymi

Dane doświadczalne dotyczące elastycznego rozpraszania trytonów są jak na razie bardzo niekompletne i nie pozwalają na wyciąganie ogólnych w-niosków.

Podobnie, choć nieco lepiej wyglądają dane ekspery-mentalne dla elastycznego rozpraszania cząstek ³He. Pra wie wszystkie pomiary- wykonano w Birmingham (W. Brytania) dla cząsiek ³He o energii 29 MeY. Nie ma jak na razie pomiarów całkowitego przekroju czynnego na reakcje, a pomiary polaryzacji cząstek ³He w elastycznym rozpraszaniu są we wstępnej fazie [39]. Wstępna analiza danych eksperymentalnych przeprowadzona przez Hodgsona [40] wskazuje, że potencjał rzeczywisty i urojony mają podobne głębokości, znacznie malejące dla cięższych jąder. Te zmiany można opisać empiryczny-m wzorem

U W 220 A ¹² [MeV] .

Eksperymentalna i teoretyczna znajomość problemów elastycznego rozpraszania złożonych cząstek, takich jak deuterony czy cząstki alfa, a także trytony i ³He, nie wystarcza jak na razie do uchwycenia ogólnych zależności w- potencjale oddziaływania tych cząstek z jądrami atomowymi. Od rozwiązania tych problemów zależy pow-odzenie obliczeń wykonywanych metodą DWBA dla reakcji pojedynczego i podwójnego strippingu, reakcji pick-up’u, reakcji nieelastycznego rozpraszania itp. Wyniki, jakie otrzymano dla optycznego modelu oddziaływania nukleonów są bardzo zachęcające, ale nie można ich traktować jako ostateczne. Cały szereg problemów wymaga rozwiązania, jak np. kwestia zależności potencjału dla oddziaływania neutronów od spinu

N Z

izotopowego, właściwa w-ielkość i zależność od odległości potencjału -    -