1313878514

może wahać się w granicach 10 - 20cm. Poziom M2 charakteryzuje się strukturą ziarnistą, agregaty są luźno ułożone a ich średnicy wynosi l-2mm. W profilach gleb o jeszcze silniej zaawansowanym procesie murszenia może wykształcić się dodatkowo poziom M3. Tworzące go agregaty mają stosunkowo duże wymiary

R - podłoże skalne (skała lita). Są to warstwy litego podłoża skalnego zbudowane z masywnych, słabo spękanych skał magmowych, osadowych lub metamorficznych, takich jak: granit, bazalt, kwarcyt, wapień, piaskowiec lub łupek. Są one scementowane i na tyle spójne, że nawet gdy są w stanie wilgotnym, kopanie otworu łopatą jest praktycznie niemożliwe. Skały lite mogą mieć szczeliny, ale są one na tyle rzadkie i małe, że penetracja korzeni roślin przez nie jest minimalna. Spękania mogą być powleczone iłem, próchnicą lub innymi materiałami glebowymi.

2.2.2.    Podpoziomy

Jeśli istnieje potrzeba dokładniejszej charakterystyki i podziału poziomów głównych wówczas wprowadza się oznaczenia odpowiadające podpoziomom. Podpoziomy symbolicznie oznacza się cyframi arabskimi stawianymi w ciągłej sekwencji po literze oznaczających poziom główny ( O, A, B, C, E, G, P i R), np. Al, A2, A3. Liczba wskazuje na różnice cech i właściwości poziomów, które mogą być obserwowane w profilu w czasie prac terenowych. Części poziomu głównego mogą różnic się np. odmienną barwą, strukturą, zawartością CaCC>3 lub innymi cechami.

Aby dokładniej określić cechy i właściwości związane z genezą danego podpoziomu stosuje się symbole literowe. Podpoziomy oznacza się małymi literami alfabetu łacińskiego o określonym znaczeniu, które również stawiamy po symboli poziomu głównego, np. Ap, Cca, Es, Et, Cg, Bt, Oi. Są to cechy towarzyszące, o wskaźnikowym znaczeniu dla genezy i klasyfikacji gleb. Poniżej podane są symbole podpoziomów, czyli przyrostki do precyzyjnego oznaczania cech i właściwości poziomów.

2.2.    l.a. Przyrostki - dodatkowe oznaczenia w obrębie poziomów głównych i warstw oraz

ich stosowanie

Do oznaczenia cech specyficznych o znaczeniu wskaźnikowym dla genezy i klasyfikacji gleb stosuje się małe litery alfabetu łacińskiego jako przyrostki dodawane bezpośrednio po dużych literach (tab. 1). Określają one cechy towarzyszące procesowi glebotwórczemu, który przyczynił się do wyodrębnienia poziomu głównego.