1464647525

w sposób bardzo szeroki, gdyż jak pisze G. Morgan - ..organizacje są (...) złożonymi i pełnymi paradoksów zjawiskami, które można rozumieć na wiele różnych sposobów”¹³. Niezależnie jednak od sposobu postrzegania i definiowania każdej organizacji przypisać można określone cechy, do których zalicza się¹⁴:

-    utworzenie przez ludzi lub czlonków-zalożycieli;

-    połączenie ludzi jako podstawowego czynnika twórczego z materialno--technicznymi lub rzeczowymi środkami działania;

-    celowe zorientowanie;

-    posiadanie wewnętrznej struktury;

-    posiadanie wspólnego członu kierowniczego;

-    rozmyślne zachowanie się;

-    ekwifinalność;

-    zdolność do utrwalania wzorców działań;

-    współdziałanie z otoczeniem;

-    zdolność do samoorganizacji.

Wśród wielu kategoryzacji organizacji, uzgadniających rodzaj prowadzonej działalności, pełnione funkcje i role w procesie zaspokajania potrzeb społecznych¹⁵, warto wskazać na jedną z najpopularniejszych typologii, która uwzględnia przynależność sektorową. Każdą organizację można zatem zaliczyć do:

-    sektora publicznego - obejmującego działalność administracji publicznej (organizacje publiczne);

-    sektora prywatnego - obejmującego działalność nastawioną na zysk (organizacje prywatne);

-    sektora organizacji non-profit - obejmującego działalność społeczną nie nastawioną na zysk (organizacje społeczne).

Organizacje funkcjonujące w ramach trzech głównych sektorów znacząco różnią się od siebie, co oczywiście nie przeszkadza im współdziałać, a często stanowi podstawę tej współpracy. Wspomniane różnice dotyczą zarówno podstaw funkcjonowania, interesariuszy, jak również umocowania prawnego (tabela 1). Mimo dostrzegalnej we współczesnym świecie tendencji do zacierania się granic pomiędzy sektorami, poszczególne organizacje wykazują typowe dla siebie cechy.

¹³    Por. J.A.F. Stoner, R.E. Freeinan. D.R. Gilbert, Kierowanie, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne. Warszawa 2001, s. 20; M. Kostera, Podstawy organizacji i zarządzania. Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Zarządzania im. L. Koźmińskiego, Warszawa 1998, s. 7; M. Kostera, Antropologia organizacji. Metodologia badań terenowych. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, s. 70; Zarządzanie. Teoria i praktyka, pod red. A.K. Koźmińskiego. W. Piotrowskiego. Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 2000, s. 29; G. Morgan. Obrazy organizacji. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1999, s. 11.

¹⁴    Szerzej: B. Kożuch, Nauka o organizacji, CeDeWu. Warszawa 2009. s. 87-88.

¹⁵    Ibidem, s. 102-103.