1650026021

440,

1934 - PRZEGLĄD TECHNlC7Uv

i 35% Ni wykazały, iż po har-

		A
	V
				71

Wpływ dłuższego wygrzewania powoduje obniżenie udarności w stali F, odznaczającej się i bez wyżarzania niską udarnością. Charakterystyczny wzrost udarności przy próbach w wysokich temperaturach pozostał bez zmian przy wyżarzaniu. Na własności wytrzymałościowe wyżarzanie nie wpływa. Wyżarzanie I-e (800—750") nie wpływa na mikrobudowę tej stali, — mamy drobne węgliki na tle martenzytu, nieco odpuszczonego; wyżarzanie II-gie (800—850°) daje mikrobudowę zupełnie wyżarzoną oraz znaczną koagulację węglików.

Sial. J. Przy wyżarzaniu udamość ulega dalszemu obniżeniu. Nieznaczne obniżenie wytrzymałości obserwujemy przy wyżarzaniu I, przy II i III widzimy coraz mocniejsze podhartowanie. Mikro-budowa tej stali w stanie uszlachetnionym składa się z kryształów węglików na tle odpuszczonego

martenzytu. Wyżarzanie I powoduje otrzymanie wyżarzonej mikrobudowy, II — wykazuje zaciemnienie ziarn, świadczy o przejściu węglików w roztwór, III — daje martenzyt i troostyt, co świadczy, iż stal podgrzano powyżej punktów krytycz-

Stal D. Wpływ wyżarzania jest nieznaczny, przejawia się jedynie w nieznacznem obniżeniu udarności. Stal ta posiada mikrobudowę austenityczną z wtrąceniami węglików. Przy wyżarzaniu występuje wzrost ziarenek węglików.

Stal E. Wyżarzanie I powoduje obniżenie udarności i wytrzymałości. Wyżarzania II i III nie powodują tak wyraźnego spadku. Mikrobudowa austenityczna z węglikami. Wyżarzanie I powodu-

glików.^eObraz^Ss^ęta1” się jeszcze bardziej zamglony

Rys. 2.

przy wyżarzaniu w temp. 800—850°, przy której to temperaturze następuje koagulacja węglików, szczególnie wyraźna na linjach bliźniaczych. Przy wyżarzaniu w temperaturze 900—850“ tak wyraźnego wzrostu ziarn już nie zauważono.

Sial C odznacza się wyraźnym spadkiem udarności w temperaturach pokojowych, na udarności zaś w wyższych temperaturach wyżarzanie nie wpływa. Stal ta posiada po normalnej obróbce

częściowo rozłożony austenit; podgrzewanie I powoduje dalszy rozpad austenitu i przesunięcia węglików. Przy wyżarzaniu w temperaturze 850 — 900° występuje martenzyt.

Sial H. Wyżarzanie wyraźnie obniża własności wytrzymałościowe, szczególnie A i C oraz udar-ność. Wpływ na obniżenie udarności stwierdzono nietylko w stosunku do prób wykonywanych w temp. pokojowych, lecz i w wyższych. Wyżarzanie powoduje wzrost ilości węglików dążących do koagulacji, wyżarzanie w 800—850° powoduje wydzielenie węglików z austenitu w postaci mgiełki.

Stal L. Długotrwałe wyżarzanie powoduje skruszenie tej stali; wpływu jednak na wytrzymałość nie stwierdzono. Przy hartowaniu od 1000° otrzymujemy duże węgliki na tle austenitu. Wyżarzanie powoduje znaczny wzrost tych węglików, a przez to obniżenie udarności.

Badania stali austenitycznej przez Greulicha o zawartości 10% Cr towaniu od 1200° i następnem odpowiednio długiem odpuszczaniu od 650 — 700° twardość wzrasta o około 90% w stosunku do twardości pierwotnej. Ze wzrostem temperatury odpuszczania twardość maleje: przy 750° wzrost twardości wynosi tylko 65%, przy 800° już 50%. Przy odpuszczaniu w temp.

temp. 700“C wytrzymałość wzrasta o 20%, granica płynności prawie o 90%, wydłużenie spada o 459!, przewężenie maleje o 36%. Temperatury hartowania poniżej 1200° dają gorsze wyniki, wyższe zaś temperatury nie wchodzą w rachubę, u> do szybkości chłodzenia, to szybsze chłodzenie daje lepsze wyniki od powolnego. Najwiękw wzrost własności wytrzymałościowych dla teg gatunku stali otrzymujemy przy zawartości węg 0,2—0,35% C, poczem następuje spadek. Udpor-ność na uderzenie maleje proporcjonalnie « wzrostu temperatury hartowania i występuje g wnie w pierwszych czterech godzinach wygrze