1907967669

być włączona w iteracyjny proces obliczania przemieszczeń wybranych punktów kontrolowanego obiektu. Istnieje wiele różnych metod identyfikacji układu odniesienia, stosowane są też ich różne klasyfikacje. Stosowane są różne odmiany metod, warianty czy wręcz strategie identyfikacji wykorzystujące kilka różnych metod na kolejnych etapach. Do najczęściej stosowanych metod należą te oparte o analizę zmian cech geometrycznych (przewyższeń, kątów, odległości) w zbiorze potencjalnych punktów odniesienia, analizę kątów skrętu i współczynników zmiany skali boków sieci, realizowane z zastosowaniem kolejnych wyrównań oraz z wykorzystaniem transformacji poszukiwawczych. Stosowane są dwa podstawowe warianty samego procesu identyfikacji. Wariant oparty o rozbudowywanie bazy (do minimalnej ilościowo bazy punktów dodawane są po kolei następne punkty - o ile nie powoduje to przekroczenia przez statystykę testu pewnych ustalonych wartości krytycznych) oraz wariant oparty o redukowanie bazy (baza zawierająca wszystkie potencjalne punkty odniesienia redukowana jest o kolejne punkty, których usunięcie powoduje największe obniżenie wartości statystyki testu, aż do momentu uzyskania zadowalających wartości).

Metody, które znalazły zastosowanie w proponowanej strategii to wyrównanie wstępne i metoda transformacji (wariant z redukcją bazy) z wykorzystaniem przy interpretacji wyników analizy kątów skrętu i zmiany skali sieci. Samo wyrównanie wstępne pełni według [Prószyński, Kwaśniak 2006] przede wszystkim funkcję diagnostyczną pozwalając sprawdzić poprawność całego materiału obserwacyjnego oraz dostarcza dane do rozpoczęcia procesu identyfikacji, bądź też czasami wręcz go rozpoczyna. Wbrew pozorom jest to bardzo istotny i trudny etap identyfikacji, gdyż niejednokrotnie można się na nim spotkać z nieodpowiednim oszacowaniem dokładności pomiaru lub też z nieuwzględnieniem istotnych czynników mających bezpośredni na nią wpływ. Metoda z zastosowaniem transformacji, w najbardziej ogólnym zarysie, polega na realizacji ciągu transformacji współrzędnych punktów lub przemieszczeń pozornych i ich charakterystyk dokładnościowych [Prószyński, Kwaśniak 2006].

W całym procesie identyfikacji punktów stałych bazy odniesienia wielokrotnie stosuje się warunki (kryteria wzajemnej stałości) nakładane na wielkości będące funkcjami wyników obserwacji w sieci kontrolnej, umożliwiające wyłonienie punktów odniesienia o przemieszczeniach wzajemnych niewykraczających poza granice wynikające z dokładności pomiaru [Prószyński, Kwaśniak, 2006]. Stosowane są w tym celu różne strategie obliczeniowe i metody, gdzie na kolejnych etapach procesu identyfikacji stosowane mogą być różne kryteria. Tym samym wielokrotnie dokonywana musi być ocena istotności składowej przemieszczenia punktu (spełnienie kryterium stałości lub nie). Sama precyzja kryterium zależeć może np. od

13