1999020290

124 MIECZYSŁAW KLIMASZEWSKI (18)

w a i możliwość zaliczenia podniesionego tektonicznie tarasu systemu niższego do systemu tarasów wyższych na podstawie li tylko podobnych wysokości względnych (nad poziom rzeki), w takim zaś wypadku nie zostałoby stwierdzone tektoniczne zaburzenie danego systemu tarasów. O pomyłkę w zaliczaniu poszczególnych fragmentów tarasów jest bardzo łatwo, gdyż w dolinie znajduje się kilka systemów tarasów, występujących piętrowo nad sobą, a żadnego z nich nie charakteryzuje jakiś utwór przewodni (np. odmienny typ żwirów). Z tych powodów przy zaliczaniu poszczególnych fragmentów do systemów tarasowych (pięter) były miarodajne i decydujące nie ich wysokości względne ale stosunek do sąsiednich systemów. Wyraża się on odpowiednimi różnicami odległości od tych sąsiednich pięter.

Różnice odległości między poszczególnymi systemami tarasów, będziemy je oznaczać literą O, są rozmaite, natomiast w obrębie między dwoma sąsiednimi systemami wahania O są niewielkie (do kilku me-tiów). Wyraźne zwiększenie się wartości O względnie jej zmniejszenie (spodziewane przede wszystkim w odcinkach anty- i synklinal-nych) wskazywałoby na zaburzenie wyższych systemów tarasów w stosunku do niższego. Dla uchwycenia takich zaburzeń w przebiegu tarasów sporządzono tabelę z podaną wysokością tarasów: bezwzględną i względną oraz wartościami O. Nie zostały tu uwzględnione wszystkie fragmenty tarasów a tylko prześledzone na kilkunastu (17) przekrojach dolinnych. Poza tym oznaczono literą A, gdy dany przekrój został stwierdzony w odcinku antyklinalnym, literą S, gdy w synkli-nalnym, literami A — S, gdy na skrzydle antykliny.

Odległość pionowa między poszczególnymi tarasami wynosi:

12— 20 m 20— 28 m 25— 37 m 30— 00 m 65—100 m

między tarasem    12—17    m    a    tarasem    35—20    m

między tarasem    85—20    m    a    tarasem    45—55    m

między tarasem    45—55    m    a    tarasem    75—85    m

między tarasem    75—85    m    a    poz. pogórskim

między poz. pogórskim a poz. śródgórskim .

Wahania wartości O to zwiększające, to zmniejszające się z biegiem doliny są wynikiem niejednakowego wyrównania (spadku) dawnych

den dolinnych.

*

Na podstawie powyższego zestawienia wysokości tarasów oraz odległości między sąsiednimi piętrami (O) wnosimy co następuje:

Tarasy niższe o wys. 4—G m, 12—17 m i 35—20 m nie wykazują w swym przebiegu żadnych zaburzeń; większy spadek tarasu 35—20 m